πάνω από 3.000.000 διαδηλωτές στη Γαλλία στις 28 Μάρτη

από τις διαδηλώσεις στο Παρίσι στις 28 Μάρτη....

ΓΑΛΛΙΑ
Καταλήψεις, διαδηλώσεις και Γενική Απεργία στις 28 Μάρτη

Γενική Απεργία κήρυξαν τα συνδικάτα και οι φοιτητικές οργανώσεις της Γαλλίας την Τρίτη 28 Μάρτη. Είναι η απάντηση του κινήματος που έχει συγκλονίσει το Παρίσι και όλες τις άλλες μεγάλες πόλεις και έχει υποχρεώσει όλα τα ΜΜΕ να μιλούν για έναν νέο Μάη του ’68.

Το κίνημα ενάντια στο «Νόμο για τη Σύμβαση Πρώτης Απασχόλησης» έφτασε σε νέα ύψη τη βδομάδα που πέρασε. Πραγματοποιήθηκαν δυο γιγάντιες διαδηλώσεις, την Πέμπτη και το Σάββατο, και νέα πανεπιστήμια προστέθηκαν στο κατάλογο όσων είναι κατειλημένα.

Ακόμα πιο ανησυχητικό για την κυβέρνηση είναι η είσοδος των μαθητών στο κίνημα, με αποχές, διαδηλώσεις και καταλήψεις σχολείων που ξεκίνησαν την περασμένη Πέμπτη και συνεχίζονται. Ο «Νόμος για τη Σύμβαση Πρώτης Απασχόλησης» και το κίνημα που έχει ξεσπάσει εναντίον της εφαρμογής του, έχουν γίνει καθημερινή συζήτηση παντού, σε σπίτια, καφετέριες, χώρους δουλειάς. Η μεγάλη πλειοψηφία τάσσεται ενάντια στον νόμο και στο πλευρό των φοιτητών και των μαθητών.

Τη Πέμπτη 16 Μάρτη εκατοντάδες χιλιάδες μαθητές, φοιτητές και εργαζόμενοι βγήκαν στους δρόμους μετά από το κάλεσμα της συντονιστικής επιτροπής των φοιτητών. Στο Παρίσι οι διαδηλωτές έφτασαν τις 150.000. Η Οριάνα Γκαρσία, φοιτήτρια στο Πανεπιστήμιο Σανσιέ δήλωσε «Το κίνημά μας έχει το πνεύμα του 1968. Αν τότε ο κόσμος εξεγέρθηκε ενάντια στην καταστολή σήμερα το κίνημά μας στρέφεται ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό και μια κυβέρνηση που θέλει να γυρίσει πίσω, στο 19ο αιώνα τις συνθήκες εργασίας της νεολαίας».

Η Αντάν Σίλβα μαθήτρια λέει «τα σχολεία δίνουν ορμή στο κίνημα. Η κυβέρνηση προσπαθεί να πείσει ότι πρόκειται για προνομιούχους φοιτητές, αλλά δεν είναι έτσι. Τα Λύκεια, οι άνεργοι, τα παιδιά από τα φτωχά προάστια, ο κόσμος που κάνει «μαύρη» εργασία, είναι κομμάτια του κινήματος».

Η αστυνομία και τα CRS, τα γαλλικά ΜΑΤ, χτύπησαν τη διαδήλωση. Περικύκλωσαν την κεφαλή της πορείας, που αποτελούνταν από τα μπλοκ των εργαζόμενων της CGT και της FO –δυο συνδικαλιστικών συνομοσπονδιών- και επιτέθηκαν με δακρυγόνα και γκλομπ. Για περισσότερο από δυο ώρες η αστυνομία εξαπέλυε επιθέσεις στους διαδηλωτές. Μετά η κυβέρνηση έριξε το φταίξιμο στους «χούλιγκαν» και τους «αλήτες» των μπανλιέ, των φτωχών προαστίων.

Η Μαρί Περέν, φοιτήτρια στο πανεπιστήμιο της Σανσιέ δήλωσε: «Αν οι φοιτητές κερδίσουν στο πλευρό τους τους εργάτες όπως έχουν κερδίσει τη νεολαία των προαστίων δε θα σημάνει μόνο το τέλος του CPE αλλά και την ήττα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής σε όλη την Ευρώπη».
Οι πάντες περίμεναν ότι οι διαδηλώσεις του Σαββάτου 18 Μάρτη θα ήταν μεγάλες. Αλλά η συμμετοχή ξεπέρασε κάθε προσδοκία, ήταν διαδηλώσεις-μαμούθ παντού, σε μεγάλες και μικρές πόλεις. Υπολογίζεται ότι οι διαδηλωτές έφτασαν τα 2 εκατομμύρια!


Στο Παρίσι 350.000 άνθρωποι βγήκαν στο δρόμο. Ανθρωποι κάθε ηλικίας, ολόκληρες οικογένειες, συνάδελφοι από τη δουλειά, φοιτητές, μαθητές, ένα ατέλειωτο ποτάμι.

Η διαδήλωση θύμιζε τις μεγάλες διαδηλώσεις ενάντια στον φασίστα Λεπέν μετά το πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών του 2002. Αλλά αυτή τη φορά το κίνημα δεν είναι μια αυθόρμητη έκρηξη οργής και αηδίας όπως τότε για την εκλογική επιτυχία του Λεπέν. Σήμερα το κίνημα αναπτύχθηκε αργά αλλά σταθερά μετά από μια ολόκληρη περίοδο διεργασιών πάνω σε ένα ζήτημα που αφορά ξεκάθαρα τη κόντρα με τα αφεντικά. Οι κινητοποιήσεις ξεκίνησαν όταν εμφανίστηκε το νομοσχέδιο στα μέσα του Γενάρη. Δεν ήταν μεγάλες και η κυβέρνηση νόμιζε ότι θα εκτονωθούν με τη ψήφισή του. Στη πραγματικότητα έγινε το αντίθετο. Οι φοιτητές κλιμάκωσαν τη δράση βήμα-βήμα και η συνεργασία με τα συνδικάτα έχει σημάνει ότι ο αγώνας αγκαλιάζει όλο τον κόσμο.

Το φοιτητικό κίνημα έχει κερδίσει τη συμπαράσταση της πλειοψηφίας που θεωρεί το νόμο ως επίθεση στα δικαιώματα όλων των εργαζομένων. Οπως δήλωσε ένα δάσκαλος στη διαδήλωση: «φτάνει πια, δεν πάει άλλο, σε όλα τα ζητήματα».

Ο Ντενί είναι σιδηροδρομικός, μηχανοδηγός, και δηλώνει ότι «Αυτός ο νόμος είναι κομμάτι της επίθεσης των αφεντικών σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Γι’ αυτό το λόγο αυτό το κίνημα δεν έχει να κάνει μόνο με τους φοιτητές και τη νεολαία. Αυτοί μπήκαν μπροστά για να αντισταθούν σε αυτό το νόμο.» Ο συνάδελφός του ο Ζεράρ συμπληρώνει: «Η κυβέρνηση χτυπάει εμάς χτυπάει και τους νέους ανθρώπους. Οσο δε κάνει πίσω εμείς πρέπει να είμαστε συνέχεια στο δρόμο. Είναι ο μόνος δρόμος».

Τα μπλοκ των φοιτητών που συμμετείχαν στη διαδήλωση του Σαββάτου είχαν την ίδια ορμή και ενθουσιασμό με όλες τις προηγούμενες μέρες.
Οταν άρχισαν να μαθαίνονται τα νέα για τις μεγάλες διαδηλώσεις σε άλλες πόλεις, το αίσθημα που κυριαρχούσε ήταν ότι η κυβέρνηση θα αναγκαστεί να κάνει πίσω. Συνδικαλιστικές ηγεσίες, ακόμα και οι πιο μετριοπαθείς, μιλούσαν για τη πιθανότητα κήρυξης 24ωρης γενικής απεργίας αν η κυβέρνηση δεν αποσύρει το νόμο.

Η συντονιστική επιτροπή των φοιτητών, που συνεδρίασε την Κυριακή, κάλεσε τους εργαζόμενους να κατέβουν σε απεργία αυτή τη Πέμπτη και να διαδηλώσουν από κοινού με τους φοιτητές. Οι ηγεσίες των συνδικάτων έδωσαν διορία στον πρωθυπουργό Βιλπέν μέχρι τη Δευτέρα για να αποσύρει το νόμο. Τη Δευτέρα το βράδυ προχώρησαν στην κήρυξη της Γενικής Απεργίας για τις 28 Μάρτη.

Ο Ντανιέλ Μπενσαϊντ, στέλεχος της LCR, που είχε παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στην εξέγερση του Μάη του 1968 μίλησε στην εφημερίδα Socialist Worker του Λονδίνου για τη σχέση ανάμεσα στο εργατικό και φοιτητικό κίνημα τότε και τώρα:
«Η σύνδεση ανάμεσά τους είναι πολύ φυσική και το εργατικό κίνημα σήμερα είναι λιγότερο κλειστό ή εχθρικό απ’ ότι ήταν το 1968 απέναντι στους φοιτητές. Τότε αυτή η εχθρότητα ή δυσπιστία υποδαυλίζονταν κυρίως από την εργατίστικη δημαγωγία του Κομμουνιστικού Κόμματος και την CGT το συνδικάτο που ηγεμόνευε και έλεγχε όλα τα «κάστρα» του εργατικού κινήματος.

Σήμερα η σχέση είναι πιο ανοιχτή επειδή αφενός η δυνατότητα ελέγχου του γραφειοκρατικού μηχανισμού είναι πολύ αδυνατισμένη και αφετέρου γιατί η επέκταση της δευτεροβάθμιας και τριτοβάθμιας εκπαίδευσης έχει προχωρήσει τόσο τα προηγούμενα χρόνια που δεν είναι πια τόσο εύκολο να ζωγραφίσουν τους φοιτητές σαν ένα αποκλειστικά μεσοαστικό στρώμα.

Ομως, η συνδικαλιστική γραφειοκρατία συνεχίζει να λειτουργεί σα φρένο, όπως μπορούμε να διαπιστώσουμε από το αργό και διστακτικό τρόπο που κινείται. Η Γενική Απεργία θα ήταν το απαιτούμενο βήμα για να περάσει το κίνημα σε ένα άλλο επίπεδο που ίσως θα ανάγκαζε και τηn κυβέρνηση να υποχωρήσει.»

Στην εβδομάδα που έρχεται κρίνονται πολλά.Μια τέτοια νίκη του “πεζοδρομίου” θα είναι το πρώτο πετυχημέμο πλήγμα ενάντια στις νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις εδώ και πολλά χρόνια.

Ο πρωθυπουργός ντε Βιλπέν διεκδικεί το χρίσμα του προεδρικού υποψήφιου της δεξιάς στις εκλογές του 2007 κόντρα στον Σαρκοζί, τον υπουργό Εσωτερικών. Ο ντε Βιλπέν θέλησε να αποδείξει ότι είναι ο «ισχυρός ηγέτης» που θα εφαρμόσει χωρίς δισταγμό τη νεοφιλελεύθερη ατζέντα. Παρά τις προειδοποιήσεις από το στρατόπεδό του, αποφάσισε να εξαπολύσει την επίθεση στους φοιτητές και τη νεολαία, το πιο «απρόβλεπτο» τμήμα του πληθυσμού. Το δεύτερο λάθος του ήταν να αρνηθεί οποιαδήποτε διαπραγμάτευση, κόβοντας έτσι τις γέφυρες ακόμα και με τις πιο μετριοπαθείς συνδικαλιστικές ηγεσίες όπως της δεύτερης μεγαλύτερης συνομοσπονδίας της CFDT.

Η μάχη τώρα θα κριθεί από την ικανότητα των φοιτητών και των εργαζόμενων στη βάση των συνδικάτων να τραβήξουν στο πλευρό τους ακόμα μεγαλύτερη συμπαράσταση και να αναγκάσουν τις συνδικαλιστικές ηγεσίες να κάνουν όλα τα βήματα που μπορούν να φέρουν τη νίκη.