Συγκλονιστικές μαρτυρίες από το 6ο ΠΚΦ στο Καράκας

Μια λέξη επαναλαμβανόταν συνεχώς στο Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ που έγινε την περασμένη βδομάδα: η λέξη επανάσταση.

Φέτος το ΠΚΦ έγινε στην πρωτεύουσα της Βενεζουέλας, το Καράκας. Η επιλογή του συγκεκριμένου τόπου είχε σαν αποτέλεσμα στις συναντήσεις να μην συζητάμε απλά γιατί χρειαζόμαστε ένα καλύτερο κόσμο: συζητούσαμε πώς μπορούμε να τον πετύχουμε, εδώ και τώρα.

Και στα προηγούμενα ΠΚΦ υπήρχαν συζητήσεις για τα κρίσιμα ζητήματα. Η παρουσία όμως τεράστιων αριθμών αντιπροσώπων από την Βραζιλία, την Κολομβία, τον Ισημερινό και πάνω από όλα από την ίδια την Βενεζουέλα έδωσε νέα πνοή σε αυτές τις συζητήσεις.

Σε όλη την Λατινική Αμερική το κίνημα ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον νεοφιλελευθερισμό κάνει μεγάλα βήματα.

Δεκάδες χιλιάδες Βενεζολάνοι ήρθαν στο ΠΚΦ, μετατρέποντάς το σε μια τεράστια γιορτή. Η συζήτηση ξεχείλισε στους ίδιους τους δρόμους και αγκαλιάστηκε από τα πιο φτωχά στρώματα της κοινωνίας. Αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στον πρόεδρο της χώρας, τον Ούγκο Τσάβες. Πολύ δύσκολα μπορεί να φανταστεί κανείς τον πρόεδρο οποιασδήποτε άλλης χώρας να λέει στο ακροατήριό του, σε ένα ασφυκτικά γεμάτο στάδιο:

«Δεν πρόκειται να υπάρξει επόμενος αιώνας μετά τον 21ο αν δεν αλλάξουμε την πορεία αυτού του αιώνα. Η φράση του Καρλ Μαρξ –σοσιαλισμός ή θάνατος- είναι σήμερα πιο κρίσιμη παρά ποτέ. Αλλά σήμερα μιλάμε για τον θάνατο του ανθρώπινου είδους. Ο καπιταλισμός σκοτώνει τον πλανήτη, το περιβάλλον, την ζωή στις θάλασσες, αποξηραίνει τους ποταμούς και τις λίμνες.

Το καταστροφικό μοντέλο του καπιταλισμού καταστρέφει την ζωή στον πλανήτη. Ή σήμερα ή ποτέ, όπως είπε ο Φιντέλ Κάστρο. Αύριο θα είναι πολύ αργά».

Ο Τσάβες προειδοποίησε ότι οι ετήσιες σύνοδοι του Παγκόσμιου
Κοινωνικού Φόρουμ κινδυνεύουν να μετατραπούν «σε ένα φόρουμ συζητήσεων χωρίς αποφάσεις». Και κάλεσε για την δημιουργία ενός παγκόσμιου αντιιμπεριαλιστικού μετώπου.

Οι αναφορές του Τσάβες στον σοσιαλισμό στον 21ο αιώνα είχαν σαν αποτέλεσμα να απλωθεί η συζήτηση αυτή σε ολόκληρο το φόρουμ. Υπήρχε, όμως, μια αντίφαση. Ο Τσάβες ξέφυγε από αυτά που έλεγε για να πλέξει το εγκώμιο του Λούλα, του προέδρου της Βραζιλίας. «Στεκόμαστε πλάϊ-πλάϊ», είπε.

Ο Λούλα, ο πρόεδρος του βραζιλιάνικου Εργατικού Κόμματος βρέθηκε στο στόχαστρο της κριτικής των αντιπροσώπων από την Βραζιλία όχι μόνο λόγω της επιβολής νεοφιλελεύθερων μέτρων αλλά και λόγω της αποστολής στρατευμάτων στην κατεχόμενη από τις ΗΠΑ Αϊτή.

Την ίδια ώρα που ο Τσάβες μιλάει για την ανάγκη μιας αντιμπεριαλιστικής ενότητας, προωθεί μια συμμαχία ανάμεσα στην Βενεζουέλα, τον Εβο Μοράλες, τον νέο ριζοσπάστη πρόεδρο της Βολιβίας και τις κεντροαριστερές κυβερνήσεις της Αργεντινής, της Βραζιλίας, της Ουρουγουάης και της Χιλής. Αυτά έρχονται σε μεγάλη αντίθεση με την διάθεση των περισσότερων μέσα στο ΠΚΦ.


Σε μια συνάντηση που έγινε για την αντίσταση στον ιμπεριαλισμό στην Λατινική Αμερική ο κόσμος από την περιοχή έλεγε ότι υποστηρίζει την επανάσταση στην Βενεζουέλα. Ενας παλιός αντάρτης, όμως, που δραστηριοποιείται τώρα στα μπάριος (τις παραγκογειτονιές) του Καράκας έλεγε ότι ο Τσάβες βρίσκεται αντιμέτωπος με δυο εχθρούς –τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και την παλιά, διεφθαρμένη γραφειοκρατία. Το κίνημα, έλεγε, πρέπει να είναι έτοιμο να αντιμετωπίσει και τους δύο. Και για να το κάνει αυτό χρειάζεται να αναπτύξει όλες τις μορφές του αγώνα –αποτελεσματικά συνδικάτα, λαϊκή εξουσία και λαϊκές πολιτοφυλακές.

Το πρωϊ της Πέμπτης έγινε το αδιαχώρητο σε μια συζήτηση που έγινε, όσο απίστευτο και να ακούγεται, στο ξενοδοχείο Χίλτον, για την οικοδόμηση της λαϊκής εξουσίας. Ο κόσμος συζητούσε για λαϊκά συμβούλια που δημιουργήθηκαν τον περασμένο Ιούνη στην Βολιβία. Υπήρχε ένα μεγάλο ερώτημα, ο στόχος μας είναι η σοσιαλιστική ή η λαϊκή επανάσταση; Πολλοί ομιλητές υποστήριξαν την ανάγκη να φτιαχτούν συμβούλια στους χώρους δουλιάς και τις γειτονιές. Αυτά τα συμβούλια θα έπρεπε να συνενώσουν τους ιθαγενείς (τους απογόνους των παλιών κατοίκων της Λατινικής Αμερικής), τους ακτήμονες εργάτες γης και τους φτωχούς των μπάριος μαζί με τους εργάτες.

Το μεγαλύτερο χειροκρότημα το εισέπραξε η Μπρίσε Βραγκάτο από το ριζοσπαστικό αριστερό κόμμα P-SOL της Βραζιλίας όταν κατάγγειλε τον Λούλα για την συνεργασία του με τον Μπους, τις πολυεθνικές και τους τραπεζίτες. Κάλεσε την αριστερά να φτιάξει παντού κόμματα σαν το P-SOL, μαζικά κόμματα που θα αγκαλιάζουν όλους όσους απορρίπτουν την νεοφιλελεύθερη ομοφωνία της κεντροαριστεράς.

Σε μια άλλη συζήτηση ένας εκπρόσωπος από το κίνημα των ακτημόνων της Βραζιλίας, το MST, είπε ότι λόγω της πολιτικής του Λούλα η εργατική τάξη και τα κοινωνικά κινήματα στην Βραζιλία, την μεγαλύτερη χώρα της Λατινικής Αμερικής, είναι σε κρίση. Ενωσε και αυτός την φωνή του με αυτούς που υποστηρίζουν την ανάγκη για ένα νέο πολιτικό κόμμα, λέγοντας: «Δεν φτάνει να μπει κανείς σε ένα λεωφορείο και να αρχίσει να ταξιδεύει. Χρειάζεται και κάποιον για να του πει που να κατέβει».

Το Φόρουμ άρχισε με μια μεγάλη διαδήλωση 100.000 το απόγευμα της Τρίτης. Το κλίμα ήταν ακόμα πιο αγωνιστικό σε μια διαδήλωση 3000 περίπου ανθρώπων την Παρασκευή το πρωί που ζητούσαν την ενότητα των αγώνων στην Βενεζουέλα. Ακτήμονες αγρότες ύψωσαν σπαθιά στην διαδήλωση. Κάποιοι από αυτούς είχαν συλληφθεί, χτυπηθεί και σταλεί στα δικαστήρια από την Εθνοφρουρά για την κατάληψη αχρησιμοποίητων χωραφιών που ανήκαν σε μεγάλους γαιοκτήμονες. Ζητούσαν από τον Τσάβες να ακυρώσει την κατάσταση έκτακτης ανάγκης που είχε επιβάλλει ο τοπικός, δεξιός κυβερνήτης στην περιοχή του Γιουρακόϊ για να σταματήσει αυτές τις καταλήψεις.

Νέοι από τα μπάριος έγραφαν συνθήματα στα τζάμια των τραπεζών και των ΜακΝτόναλντ ενώ μια ομάδα φεμινιστριών από το «Μπολιβαριανό Πανεπιστήμιο» φώναζαν «άντρες και γυναίκες μαζί, για να χτίσουμε την λαϊκή εξουσία», και «δεν μπορεί να γίνει σοσιαλιστική επανάσταση χωρίς επανάσταση των γυναικών».

Ολοι αποδέχονταν τον γενικό ενθουσιασμό για τον Τσάβες και τις μεταρρυθμίσεις του.
Το ΠΚΦ δεσμεύτηκε να υποστηρίξει μια σειρά από κινητοποιήσεις, αλλά πρώτα και κύρια την παγκόσμια μέρα δράσης ενάντια στον πόλεμο και την κατοχή στις 18 Μάρτη.

Οι υπουργοί της κυβέρνησης ομολογούν δημόσια ότι η Βενεζουέλα χρωστάει πολλά στην ιρακινή αντίσταση που εμποδίζει τον Μπους να επέμβει άμεσα ενάντια στον Τσάβες.

Χρειάζεται να συνεχίσουμε τον διάλογο με τους συντρόφους μας στην Λατινική Αμερική. Αλλά στις 18 Μάρτη χρειάζεται να βαδίσουμε όλοι μαζί και να βαθύνουμε τους δεσμούς μας ανάμεσα στους κοινούς μας αγώνες ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό και τον πόλεμο.

Κρις Μπάμπερι, Sosialist Worker


Πρωταγωνιστές οι φτωχοί της Βενεζουέλας

Χιλιάδες ακτιβιστές στριμώχτηκαν το βράδυ της Παρασκευής στο «Polyedro», ένα από τα μεγάλα στάδια του Καράκας, για να παρακολουθήσουν την ομιλία του Ούγκο Τσάβες, να τραγουδήσουν μαζί του την «Διεθνή» και να φωνάξουν συνθήματα ενάντια στον Μπους –τον «Mister Danger», τον «Κύριο Κίνδυνο», όπως τον αποκάλεσε ο Τσάβες- τους πολέμους του και τον ιμπεριαλισμό. Ηταν μια συγκέντρωση γεμάτη ένταση και πάθος.

Ο Τσάβες κάλεσε την Λατινική Αμερική, την Αφρική και την Ασία «σε μια νέα αντεπίθεση ενάντια στους ιμπεριαλιστές του πλανήτη». «Ενας κόσμος διαφορετικός, ένας κόσμος καλύτερος, ένας κόσμος ειρήνης και δικαιοσύνης, είναι όχι μόνο απλά εφικτός αλλά και αναγκαίος, σήμερα, εδώ και τώρα, όχι αύριο».

Ο Τσάβες, από το 1998 που εκλέχτηκε στην προεδρία της Βενεζουέλας, βρίσκεται συνεχώς στο στόχαστρο του Μπους και των συμμάχων του. Μέσα στα 7 χρόνια που βρίσκεται στην εξουσία, οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ και της ΕΕ έχουν υποστηρίξει κάθε προσπάθεια της άρχουσας τάξης και του παλιού κατεστημένου της Βενεζουέλας να τον ανατρέψουν. Τον Απρίλη του 2002, έτρεξαν με ενθουσιασμό να δώσουν τα συγχαρητήριά τους στην «νέα κυβέρνηση» του Πέδρο Καρμόνα, του προέδρου του ΣΕΒ της Βενεζουέλας, που είχε με ένα στρατιωτικό πραξικόπημα «εγκατασταθεί» μόλις στο προεδρικό μέγαρο.

Αλλά δεν πρόλαβαν να χαρούν την νίκη τους. Μόλις μαθεύτηκαν τα νέα εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες, φτωχοί από τα «μπάριος» -τις παραγκογειτονιές του Καράκας- αγρότες από τα γύρω χωριά περικύκλωσαν, με μια τεράστια, αυθόρμητη και οργισμένη διαδήλωση το προεδρικό μέγαρο. Τα κανάλια της τηλεόρασης κατέγραψαν την φοβερή σκηνή: στην αρχή τα χαμογελαστά πρόσωπα των «υπουργών» του Καρμόνα να δίνουν συνεντεύξεις και να περιγράφουν στους δημοσιογράφους τα σχεδιά τους για την «αναγέννηση της χώρας». Και ύστερα, ξαφνικά ο φακός γυρίζει στο παράθυρο και καταγράφει το φοβερό πλήθος που έχει αρχίσει να συγκεντρώνεται. Ενα εικοσιτετράωρο αργότερα ο Τσάβες βρισκόταν ξανά πίσω στην προεδρία.

Η Βενεζουέλα είναι μια χώρα με τεράστιες αντιθέσεις. Στις φτωχογειτονιές του Καράκας εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι ζούνε σε απερίγραπτες συνθήκες. Η ανεργία, η πείνα, οι αρρώστιες, ο αναλφαβητισμός –και φυσικά η εγκληματικότητα και η πορνεία- κάνουν θραύση. Και στα χωριά και τις άλλες μεγάλες επαρχιακές πόλεις η κατάσταση είναι ακόμα χειρότερη.

Ταυτόχρονα, όμως, η Βενεζουέλα είναι μια πολύ πλούσια χώρα: το υπέδαφός της κρύβει τεράστια αποθέματα πετρελαίου και φυσικού αερίου.
Αλλά, όπως συμβαίνει με όλες τις χώρες του πλανήτη που κατέχουν πετρέλαιο, η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού δεν έχει κερδίσει ούτε
μια δεκάρα από τον «μαύρο χρυσό»: το πετρέλαιο δεν είναι παρά μια πηγή προκλητικού πλούτου και διαφθοράς για την μικρή ελίτ των ισχυρών που ελέγχουνε την χώρα. Οι πλούσιες, ανατολικές συνοικίες του Καράκας, η Αλταμίρα και η Λας Μερσέδες, θυμίζουν το Παλιό Ψυχικό και το Κολωνάκι –μεγάλοι και καθαροί δρόμοι, καταπράσινα πάρκα, ακριβά καταστήματα και πολυτελείς βίλες με γκαράζ, φύλακες και κήπους.

Το 1989 η κυβέρνηση του Κάρλος Πέρες αποφάσισε να επιβάλλει σε αυτόν ακριβώς τον πληθυσμό ένα πρόγραμμα «οικονομικής σταθεροποίησης» -ένα νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων και περικοπών. Το πρώτο μέτρο αυτού του νέου προγράμματος ήταν μια μεγάλη ανατίμηση της τιμής του πετρελαίου που μεταφράστηκε αυτόματα σε μια ραγδαία αύξηση των τιμών όλων των βασικών αγαθών. Το αποτέλεσμα ήταν το «Καρακάσο» -μια τρομαχτική εξέγερση των φτωχών του Καράκας που απλώθηκε μέσα σε λίγες ώρες σε ολόκληρη τη χώρα.


Η UNT, η νέα ανεξάρτητη εργατική συνομοσπονδία της Βενεζουέλας περιγράφει με αυτά τα λόγια το τι έγινε: «Χιλιάδες καταστήματα λεηλατήθηκαν, υποκαστήματα τραπεζών πυρπολήθηκαν, τα υπουργεία, τα γραφεία των πολιτικών κομμάτων, της CTV (της κυβερνητικής εργατικής ένωσης) και της FEDECAMARAS (του ΣΕΒ) πολιορκήθηκαν και πετροβολήθηκαν από τον κόσμο». Ο Πέρες κατάφερε να καταστείλει την ανταρσία μόνο χάρη στην βοήθεια του στρατού: «Για πάνω από ένα μήνα, οι λαϊκές συνοικίες σαρώνονταν από τα πυρά των πολυβόλων, επιβλήθηκε κατ’ οίκον περιορισμός και αναστολή των συνταγματικών ελευθεριών. Ο τελικός απολογισμός ήταν πάνω από 3000 νεκροί και εκατοντάδες αγνοούμενοι. Οι ηγέτες της εξέγερσης –συνδικαλιστές και φοιτητές- κλείστηκαν στις φυλακές».

Ο Τσάβες εμφανίστηκε το 1992 στο προσκήνιο όταν, μαζί με μια ομάδα κατώτερων αξιωματικών, προσπάθησε να ανατρέψει την κυβέρνηση του Πέρες. Η απόπειρα απέτυχε και ο Τσάβες κατέληξε στην φυλακή. Από το κελί του ο Τσάβες άρχισε να καταγγέλει την κυβέρνηση των πλουσίων που για χάρη του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και των ιμπεριαλιστών είχαν βυθίσει τον λαό της Βενεζουέλας στο αίμα. Στις εκλογές του 1998 το κόμμα του, το MVR, σάρρωσε.

Ο Τσάβες προσπάθησε –και προσπαθεί- να τηρήσει τις υποσχέσεις του απέναντι στους φτωχούς. Αξιοποίησε ένα μεγάλο κομμάτι από τα έσοδα από το πετρέλαιο –που χάρη στην αύξηση των τιμών διεθνώς έχουν τιναχτεί στα ύψη- για να χρηματοδοτήσει ένα φιλόδοξο πρόγραμμα «φιλολαϊκών» μεταρρυθμίσεων. Οι «misiones» (αποστολές) για την παιδεία, την υγεία, την στέγαση, την ανεργία κλπ έχουν άμεση επίδραση στην καθημερινή ζωή των φτωχών. Η τρομοκρατία του στρατού και της αστυνομίας έχει εξαφανιστεί.
Ταυτόχρονα, όμως, ο Τσάβες έχει προσπαθήσει να αποφύγει την σύγκρουση με το παλιό κατεστημένο –την πλούσια, διεφθαρμένη άρχουσα τάξη της Βενεζουέλας και τους φίλους της στο εσωτερικό και το εξωτερικό. Οι πολυεθνικές, από την Shell και την Chevron μέχρι την Coca Cola και την Nestle, συνεχίζουν να λεηλατούν τον πλούτο και τις αγορές της χώρας. Και η ψαλίδα ανάμεσα στην Altamira και τα Barios εξακολουθεί να είναι προκλητικά ορατή «δια γυμνού οφθαλμού».

Αυτή η ισοροπία ανάμεσα στο «παλιό», την άρχουσα τάξη και την διεφθαρμένη γραφειοκρατία που την περιβάλλει, και το «νέο», τις οργανώσεις των εργατών, των αγροτών, των ακτημόνων, των φτωχών από τα μπάριος, δεν μπορεί να κρατήσει για πάντα. Η πλάστιγγα θα γύρει αναγκαστικά είτε προς την μια μεριά είτε προς την άλλη.

Το πραξικόπημα του Καρμόνα δεν ήταν ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία απόπειρα του παλιού κατεστημένου για την ανατροπή του Τσάβες. Λίγους μήνες πριν η δεξιά αντιπολίτευση είχε κηρύξει λοκ-αουτ στις πετρελαιοπηγές. Πέρσι προσπάθησε να διώξει τον Τσάβες με δημοψήφισμα. Ολες οι απόπειρες, όμως, απέτυχαν χάρη στην μαζική κινητοποίηση του κόσμου.
Για να υπερασπίσουν και να κατοχυρώσουν τις κατακτήσεις τους όλοι αυτοί οι άνθρωποι –οι εργάτες, οι φτωχοί των μπάριος, οι αγρότες- έχουν μόνο έναν δρόμο: την επανάσταση. Καθόλου παράξενο, η επανάσταση ήταν το κέντρο του Παγκόσμιου Κοινωνικού Φόρουμ του Καράκας.

Σωτήρης Κοντογιάννης

…Και της Βολιβίας

«Δεν ανήκουμε στον Έβο. Ο Έβο ανήκει σε εμάς». Η εικόνα αυτή ήταν καθολική στη μεγάλη συζήτηση που έγινε την Τετάρτη, δεύτερη μέρα του Παγκόσμιου Κοινωνικού Φόρουμ, με θέμα τη νίκη του Έβο Μοράλες στη Βολιβία. Πάνω από 500 άτομα είχαν συγκεντρωθεί για να ακούσουν τους πρωταγωνιστές των μεγάλων κινητοποιήσεων – ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του νερού, ενάντια στην αρπαγή του φυσικού αερίου από τις πολυεθνικές, ενάντια στα προκλητικά προνόμια των γαιοκτημόνων και των διεφθαρμένων κυβερνήσεών τους.
«Ο Έβο κατέκτησε την κρατική εξουσία», ανέφερε στην εισήγησή του ένας εργάτης από το συνδικάτο CONAE, «το παράδοξο όμως είναι ότι η νίκη του αυτή στηρίχτηκε στους αγώνες ενάντια στο κράτος, ενός κράτους που αντιπροσώπευε το απόγειο του νεοφιλελευθερισμού».
Οι εργάτες, οι αγρότες, οι φτωχοί πανηγύρισαν τη νίκη του Μοράλες στις εκλογές, αλλά ξέρουν πολύ καλά ότι η νίκη οφείλεται στις δικές τους κινητοποιήσεις, στη δική τους δύναμη.
«Ο Έβο μπορεί να κάνει λάθος, όμως ο λαός της Βολιβίας δε θα κάνει λάθος», έλεγε ένας συνδικαλιστής από το συνδικάτο CUT. «Δεν πιστέυω ότι ο Έβο θα μας προδώσει, αν όμως το κάνει, θα μας βρει μπροστά του”.



Για τους χιλιάδες ακτιβιστές που είχαμε την τύχη να συμμετέχουμε στο «6ο Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ των Αμερικών», το οποίο έκλεισε την Κυριακή την αυλαία του στο Καράκας, το ζήτημα που είχαν θέσει οι προηγούμενες διοργανώσεις «Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός», απαντήθηκε και προχώρησε ένα βήμα πιο πέρα: «Ναι, είναι εφικτός και είναι ο σοσιαλισμός στον 21ο αιώνα». Ποιός σοσιαλισμός; Πώς φτάνουμε εκεί; Με ποιόν τρόπο θα τον οργανώσουμε; Πώς θα νικήσουμε αυτή τη φορά; Ήταν μόνο μερικά από τα επι μέρους ερωτήματα που συζητήθηκαν.

Το σύνθημα δόθηκε από την Τρίτη το απόγευμα, όταν η τελετή έναρξης μετατράπηκε σε διαδήλωση δεκάδων χιλιάδων που βάδισαν χιλιόμετρα μέσα στην πόλη. Τον κόσμο υποδέχθηκε μεταξύ άλλων η Σίντυ Σίχαν, η μητέρα του στρατιώτη Κέισι Σίχαν που σκοτώθηκε στο Ιράκ.
Όλες τις επόμενες μέρες το στίγμα του φόρουμ υπήρχε παντού. Δεν πρόκειται μόνο για τις 2300 δραστηριότητες, τα 500 πολιτιστικά γεγονότα, τις 10.000 διαφορετικές οργανώσεις που έλαβαν μέρος, αλλά για την αίσθηση της συλλογικότητας και της αισιοδοξίας, για την αυτοπεποίθηση ότι «ναι, είμαστε εδώ και μπορούμε να νικήσουμε». Αυτός ο αέρας που κυρίως προερχόταν από τον κόσμο της Βενεζουέλας και την τεράστια ριζοσπαστικοποίηση στη χώρα αυτή μεταδόθηκε σε όλους και όλες: Στις μαζικές αντιπροσωπείες από τη Βραζιλία, την Κολομβία, το Εκουαδόρ και στις μικρότερες από τη Βόρεια Αμερική και Ευρώπη.

Αν και χρησιμοποιήθηκαν εννιά συνολικά διαφορετικοί χώροι για να στεγαστούν τα γεγονότα, δεν είχες την αίσθηση του κατακερματισμού, απλά γιατί το φόρουμ ουσιαστικά αγκάλιασε όλη την πόλη. Παντού στους σταθμούς μετρό έβλεπες κόσμο με κρεμασμένη στο λαιμό την κάρτα του φόρουμ, παντού τα τραπεζάκια, τα πηγαδάκια και η πολιτική συζήτηση ήταν παρόντα. Από το κέντρο της πόλης στο Μπέγιας Άρτες, το Πάρκ Σεντράλ και το Ξενοδοχείο Καράκας Χίλτον μέχρι το στρατιωτικό αεροδρόμιο «Λα Καρλότα» και τη σχολή δοκίμων, που μεταξύ άλλων είχαν επιταχθεί για τις ανάγκες της διοργάνωσης.

Ο κόσμος αγκάλιασε και πλαισίωσε τις εκδηλώσεις, από τις πιο μεγάλες, αυτές που οργανώθηκαν με ευθύνη του φόρουμ, μέχρι τα πιο μικρά εργαστήρια. Αλλά δεν ήταν μόνο η μαζικότητα και ο ενθουσιασμός, αίσθηση έκανε η ανάμειξη στοιχείων και προσώπων με διαφορετικές καταβολές. Στις μεγάλες συζητήσεις έβλεπες εκατοντάδες να παρακολουθούν στο ίδιο τραπέζι τη Ντανιέλ Μιτεράν με τον Όσκαρ Ολιβέρα, το συνδικαλιστή από την Κοτσαμπάμπα της Βολιβίας, ή ακαδημαϊκούς από τον Καναδά μαζί με ακτιβιστές από το MST, το κίνημα των ακτημόνων της Βραζιλίας, μεγάλες προσωπικότητες σαν τον Σαμίρ Αμίν, τον Γουόλντεν Μπέλο κλπ. μαζί με τους ακτιβιστές. Όλοι ήταν εκεί, και όλοι συμμετείχαν ισότιμα. Εργάτες, αγρότες, φτωχολογιά από τα «μπάριος», τις παραγκουπόλεις γύρω από το Καράκας, γυναικείες οργανώσεις, οργανώσεις ομοφυλόφιλων, ένα ολόκληρο κάμπινγκ νεολαίας.

Όλα αυτά δεν είναι μόνο όμορφες εικόνες, αλλά και χρήσιμα κρατούμενα: Το παγκόσμιο αντικαπιταλιστικό κίνημα είναι εδώ, είναι ζωντανό, δυνατό και έτοιμο για τις επόμενες μάχες.

Δήμητρα Κυρίλου