6ο Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ: Κάλεσμα

Συνέλευση κοινωνικών κινημάτων
Θέατρο Teresa Carreño
Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ, πόλη: Καράκας,
29 Ιανουαρίου 2006

Κάλεσμα

Τα τελευταία χρόνια, οι λαϊκοί αγώνες ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό και τον ιμπεριαλισμό στις χώρες της Αμερικής αλλά και αλλού έχουν προκαλέσει κρίση νομιμοποίησης του νεοφιλελεύθερου συστήματος και των θεσμών του. Οι πιο πρόσφατες εκφράσεις της κρίσης αυτής είναι η ήττα της Ζώνης ελεύθερου εμπορίου Αμερικής (ALCA) στο Μαρ ντελ Πλάτα της Αργεντινής, και αυτή της Συνθήκης για τη θέσπιση Συντάγματος της Ευρώπης στη Γαλλία και στην Ολλανδία.
Ζούμε μια περίοδο κατά την οποία η στρατιωτική επέμβαση των κυβερνήσεων των ΗΠΑ, της Ευρώπης και των συμμάχων τους για τον έλεγχο και την οικειοποίηση του πλούτου του πλανήτη ή για την καταστολή των διαδικασιών απελευθέρωσης και την άρνηση της κυριαρχίας και της αυτοδιάθεσης των λαών, είναι στην ημερησία διάταξη. Μερικές φορές, με τις ευλογίες των τοπικών ελίτ.
Την περίοδο αυτή, στη Λατινική Αμερική σημειώνεται έκρηξη κινητοποιήσεων κατά του ελεύθερου εμπορίου, της στρατιωτικοποίησης, των διαδικασιών ιδιωτικοποίησης και άλλες για την προστασία των φυσικών πόρων και της επισιτιστικής κυριαρχίας. Κινητοποιήσεις οι οποίες, σε ορισμένες χώρες, πήραν την μορφή της ανόδου στην εξουσία εναλλακτικών πολιτικών που αναδύθηκαν από τη θέρμη των λαϊκών μαχών.
Το πιο πρόσφατο παράδειγμα αυτής της διαδικασίας είναι η νίκη του Evo Morales στη Βολιβία. Ο νέος αυτός ηγέτης προέρχεται από έναν χώρο που μάχεται ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της ύδρευσης, από τον χώρο της μάχης των αγροτών, των ιθαγενών, των εργατών και του λαού, η οποία αναπτύσσεται στη χώρα αυτή από το 2000. Έτσι, ενώπιον της αναγγελίας εκ μέρους πολυεθνικών όπως η Repsol (μεταξύ άλλων) για την απόσυρση των προβλεπόμενων επενδύσεων για να επηρεάσουν την πολιτική της νέας κυβέρνησης, ιδιαίτερα την ανάκτηση των φυσικών πόρων, η Συνέλευση μας καλεί τα συνδικάτα των εργαζομένων των εταιρειών αυτών και τα κοινωνικά κινήματα των χωρών στις οποίες οι εταιρείες αυτές εδρεύουν να εμποδίσουν την προώθηση αυτού του εκβιασμού και να ασκήσουν μόνιμη επαγρύπνηση στις εταιρείες για να εγγυηθούν την κυριαρχία του λαού και της κυβέρνησης της Βολιβίας και τη δυνατότητα ελεύθερης λήψης πολιτικών αποφάσεων.
Μπροστά στην άνοδο στην εξουσία εναλλακτικών πολιτικών που συνδέονται με διαδικασίες λαϊκής μάχης, τα κοινωνικά κινήματα πρέπει να διατηρήσουμε την πολιτική και προγραμματική αυτονομία μας, να προαγάγουμε την κοινωνική κινητοποίηση για να προσχωρήσουμε στην πραγματοποίηση των στόχων μας και να ασκήσουμε πίεση ενάντια σε κάθε προσαρμογή αυτών των κυβερνήσεων στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο.
Τέλος, τα κοινωνικά κινήματα που συναντηθήκαμε κατά τη διάρκεια του Κοινωνικού φόρουμ στο Καράκας, για να αντιμετωπίσουμε το νεοφιλελεύθερο μοντέλο, τον ιμπεριαλισμό και τον πόλεμο, θα πραγματοποιήσουμε 4 κεντρικές εκστρατείες μέσα στο 2006:
1. Ημέρα διεθνούς κινητοποίησης ενάντια στην κατοχή στο Ιράκ, 18 Μαρτίου
Ενάντια στον Πόλεμο και τις Κατοχές: Όχι πια πόλεμος, η ειρήνη είναι η μοναδική λύση!
Ζητούμε την άμεση και άνευ όρων απόσυρση των ξένων στρατευμάτων από το Ιράκ και τον τερματισμό της ιδιωτικοποίησης των ενεργειακών του πόρων.
Αρνούμαστε να δεχτούμε την κατοχή εδαφών από ξένα στρατεύματα και, κατά συνέπεια, ζητούμε τον τερματισμό της ισραηλινής κατοχής στην Παλαιστίνη και τη δημιουργία ανεξάρτητου Παλαιστινιακού Κράτους.
Είμαστε αντίθετοι στις απειλές κατοχής της Συρίας, του Ιράν και των χωρών της Λατινικής Αμερικής μέσω του «Σχεδίου Κολομβία», στις στρατιωτικές βάσεις και σε άλλα μέσα καθώς και στη χρήση του οικονομικού αποκλεισμού ως πολεμικό όπλο, με την μορφή που αυτός ασκείται από τις ΗΠΑ ενάντια στην Κούβα.
Απαιτούμε τον αφοπλισμό και την καταστροφή των πυρηνικών όπλων και των όπλων μαζικής καταστροφής.
Ζητούμε σεβασμό στα δικαιώματα του ανθρώπου, στις αστικές ελευθερίες και το τέλος των βασανισμών, των απαγωγών, των παράνομων συλλήψεων καθώς και των μυστικών φυλακών.
Καλούμε όλους και όλες να κινητοποιηθούν στις 18 Μαρτίου 2006 στα πλαίσια μιας ημέρας παγκόσμιας διαμαρτυρίας ενάντια στην κατοχή στο Ιράκ ως μέρους της παγκόσμιας εκστρατείας που θα συνεχιστεί μέχρι να αποσυρθούν τα ξένα στρατεύματα από το Ιράκ.
Καλούμε επίσης στο συνέδριο που θα γίνει στο Κάιρο ενάντια στην ηγεμονία των ΗΠΑ και την κατοχή στο Ιράκ από τις 24 έως τις 27 Μαρτίου 2006.
2. Ενάντια στην ολοκλήρωση του Γύρου της Ντόχα του ΠΟΕ
Έπειτα από την υπουργική συνέλευση της OMC στο Χονγκ Κονγκ, την οποία τα λαϊκά κινήματα, παρά το μέγεθος της προσπάθειας που καταβλήθηκε, δεν κατάφεραν να κάνουν να αποτύχει, η υπουργική δήλωση του ΠΟΕ ανοίγει τον δρόμο για την ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεων απελευθέρωσης του εμπορίου του Γύρου της Ντόχα.
Η συμφωνία για τη δήλωση υπήρξε καρπός τόσο των αποτροπιαστικών τακτικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των ΗΠΑ όσο και του αποφασιστικού ρόλου που έπαιξαν οι κυβερνήσεις της Βραζιλίας και της Ινδίας επιλέγοντας να αποκτήσουν θέση στην δομή εξουσίας του ΠΟΕ.
Παρ’ όλα αυτά, δεν έχουμε χάσει τα πάντα. Τους επόμενους 3 μήνες, ο ΠΟΕ πρέπει να αναπτύξει σύνθετες διαπραγματεύσεις και τα κοινωνικά κινήματα πρέπει να πραγματοποιήσουμε εκστρατείες και από κοινού δράσεις οι οποίες θα ασκήσουν πίεση στις κυβερνήσεις. Έτσι θα αντιστρέψουμε τα αποτελέσματα του Χονγκ Κονγκ, ώστε να εκτροχιάσουμε τον ΠΟΕ στην επόμενη συνέλευση του Γενικού Συμβουλίου του τον Μάιο 2006.
3. Ενάντια στη σύνοδο κορυφής των G-8, τον Ιούλιο 2006, στην Αγία Πετρούπολη
Ακολουθώντας το κάλεσμα των κοινωνικών κινημάτων και των οργανώσεων της Ρωσίας, καλούμε τον ρωσικό λαό και όλα τα κοινωνικά κινήματα και οργανώσεις που μοιράζονται τις αρχές της ειρήνης, της δημοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης να αντισταθούν και να στηρίξουν τις πρωτοβουλίες συμμετέχοντας στην Αντισύνοδο των λαών ενάντια στη σύνοδο κορυφής των G8 στην Αγία Πετρούπολη τον Ιούλιο. Για να επικοινωνήσετε μαζί μας: alternativy@tochka.ru
4. Ενάντια στη σύνοδο κορυφής της Παγκόσμιας Τράπεζας και του ΔΝΤ, τον Σεπτέμβριο 2006
Η Συνέλευση των Κοινωνικών Κινημάτων υιοθετεί το κάλεσμα της Συνέλευσης των Λαών του Νότου, σε μια διεθνή ημέρα άμεσης δράσης μπροστά στις κατά τόπους έδρες του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας, την ίδια ημέρα της ετήσιας συνέλευσης αυτών των οργάνων, τον Σεπτέμβριο 2006.
Θα είναι μια ημέρα κινητοποίησης για να καταγγείλουμε την «μη νομιμότητα» του χρηματικού χρέους που αξιώνεται από τις χώρες του Νότου, να υπερασπίσουμε την κατάργησή του και την μη πληρωμή του, να αναγνωρίσουμε ταυτόχρονα το τεράστιο ιστορικό, κοινωνικό και οικολογικό χρέος που τους οφείλεται και να απαιτήσουμε της αποπληρωμή του.
Πέρα από αυτές τις 4 κεντρικές εκστρατείες, το VI Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ του Καράκας υπήρξε σημείο συνάντησης κινημάτων που προάγουν διαφορετικά δίκτυα και εκστρατείες των οποίων οι αποφάσεις συνοψίζονται παρακάτω:
Ενάντια στη Ζώνη ελεύθερου εμπορίου της Αμερικής (ALCA)
Η Ηπειρωτική Κοινωνική Ένωση καλεί για τη διατήρηση ενός παναμερικανικού συναγερμού ενάντια σε κάθε δυνατή προσπάθεια αναβίωσης των διαπραγματεύσεων της ALCA με οποιαδήποτε μορφή, και για την προαγωγή της μάχης ενάντια στις διμερείς ή περιφερειακές συν-θήκες ελεύθερου εμπορίου στην κεντρική Αμερική, στις χώρες των Άνδεων, στην Καραϊβική, και στη νέα γενιά συμφωνιών που προάγουν οι ΗΠΑ και η οποία εκφράζεται στη Συμφωνία για την Ασφάλεια και την Ευημερία της Βορείου Αμερικής. Οι συμφωνίες αυτές προωθούν την ολοκλήρωση την υποκείμενη στις ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένου και του πεδίου της «ασφάλειας».
Καλούμε, επίσης, στην κατασκευή του διηπειρωτικού δικτύου λόγω της Συνόδου Κορυφής Λατινικής Αμερικής – Ευρωπαϊκής Ένωσης η οποία θα πραγματοποιηθεί στη Βιέννη τον Μάιο του 2006 και, ειδικότερα, στην δράση ενάντια στην κατάχρηση των πολυεθνικών, καθώς και, ενώπιον της νέας λατινοαμερικάνικης πολιτικής σκηνής, στην όλο και μεγαλύτερη ανάπτυξη και υλοποίηση των εναλλακτικών ανάπτυξης και ολοκλήρωσης που προκύπτουν από τα κοινωνικά κινήματα ως νέα προτεραιότητα αυτήν την περίοδο.
Τέλος, δεδομένης της ανάγκης σύλληψης μιας ολόκληρης νέας στρατηγικής, ενός σχεδίου δράσης και νέων μορφών σύγκλησης και οργάνωσης, η Ηπειρωτική Κοινωνική Ένωση καλεί σε μια μεγάλη Συνάντηση Ημισφαιρίου τα κοινωνικά κινήματα της ηπείρου, η οποία θα γίνει τις τελευταίες ημέρες του Απριλίου στην Αβάνα.
Για τα δικαιώματα των ιθαγενών λαών
Οι ιθαγενείς λαοί και τα κινήματά μας, προσπαθούμε να εμβαθύνουμε την ένταξή μας στο πλαίσιο του ΠΚΦ διατηρώντας την ταυτότητά μας και τα πεδία δράσης μας. Επικυρώνουμε την απόρριψή μας για τις συνθήκες ελεύθερου εμπορίου για να υπερασπίσουμε τα εδάφη μας και το νερό, καλώντας σε από κοινού δράσεις για να φτιάξουμε έναν άλλον κόσμο.
Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας σε όλες τις χώρες και τους λαούς που μάχονται για την κυριαρχία τους, όπως η Βενεζουέλα, η Κούβα και η Βολιβία. Καλούμε σε συμμετοχή στην IIIη Ηπειρωτική Σύνοδο των Ιθαγενών Λαών που θα γίνει στην πόλη της Γουατεμάλας τον Οκτώβριο 2006 και η οποία είχε καλεστεί από τη IIη Ηπειρωτική Σύνοδο του Κίτο.
Για την επισιτιστική κυριαρχία και για την πλήρη αγροτική μεταρρύθμιση
Η γη, το νερό, οι γενετικοί πόροι και η βιοποικιλότητα είναι κληρονομιά των λαών. Δεν επιτρέπουμε την ιδιωτικοποίηση και την εμπορευματοποίησή τους: υπερασπίζουμε και προάγουμε την γεωργία των χωρικών.
Διεκδικούμε εκ νέου την ανάκτηση και υπεράσπιση των φυσικών σπόρων ενώ ταυτόχρονα απορρίπτουμε κατηγορηματικά την πώληση και χρήση σπόρων που έχουν παραχθεί με τεχνολογία Terminador. Η τεχνολογία αυτή είναι ανήθικη, βλάπτει την ποιότητα των τροφίμων και στερεί τον σπόρο από 1,4 δις αγρότες και αγρότισσες στον κόσμο.
Καλούμε όλον τον αγροτικό πληθυσμό, οργανωμένο και μη, σε παγκόσμια εξέγερση ενάντια σε αυτές τις πολιτικές στις 17 Απριλίου – Παγκόσμια Ημέρα της Αγροτικής Μάχης – και στις 16 Οκτωβρίου – Παγκόσμια Ημέρα της Επισιτιστικής Κυριαρχίας. Επεκτείνουμε αυτό το παγκόσμιο κάλεσμα σε όλα τα κοινωνικά δίκτυα και τομείς διότι πρόκειται για απειλή ενάντια στο σύνολο της ανθρωπότητας και του πλανήτη. Η προαγωγή της πλήρους αγροτικής μεταρρύθμισης και η υπεράσπιση των εδαφών θα είναι η βάση της καθημερινής μας μάχης.
Για τα δικαιώματα του παλαιστινιακού λαού
Στηρίζουμε τη μάχη του παλαιστινιακού λαού για δικαιοσύνη, αυτοδιάθεση, επιστροφή των προσφύγων και δημιουργία ενός κυρίαρχου και ανεξάρτητου κράτους με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ.
Εμπνευσμένοι από τη μάχη του νοτιοαφρικανικού λαού ενάντια στο καθεστώς του άπαρτχαϊντ, στηρίζουμε την εκστρατεία της παλαιστινιακής κοινωνίας πολιτών για αποκλεισμό, παρεμπόδιση και αντίποινα στο σιωνιστικό εποικιστικό σχέδιο που προάγει το κράτος του Ισραήλ.
Απαιτούμε:
- το τέλος της κατοχής και του εποικισμού όλων των αραβικών εδαφών και το γκρέμισμα του τείχους.
- πλήρη κοινωνικά, πολιτικά και οικονομικά δικαιώματα για τον παλαιστινιακό λαό. - την εφαρμογή του δικαίου σχετικά με την επιστροφή των παλαιστίνιων προσφύγων στα σπίτια και τις περιουσίες τους (απόφ. 194 των ΟΗΕ).
Στηρίζουμε:
- το κάλεσμα των εκπροσώπων της παλαιστινιακής κοινωνίας των πολιτών σε παγκόσμια ημέρα μάχης στις 15 Μαΐου (59 χρόνια από την καταστροφή της Νάκμπα): καλούμε όλα τα κοινωνικά κινήματα να στείλουν ομάδες πολιτών στην Παλαιστίνη για την εν λόγω ημέρα.
- την IVη Εβδομάδα διεθνούς και εθνικής δράσης ενάντια στο τείχος του άπαρτχαϊντ, 9 - 16 Νοεμβρίου
Ενάντια στην εμπορευματοποίηση, τη βία και την εκμετάλλευση των γυναικών (Παγκόσμια Πορεία Γυναικών)
Καλούμε καταπολέμηση σε μόνιμη βάση της σεξιστικής, ρατσιστικής και ομοφυλοφιλοφοβικής βίας σε κάθε της μορφή. Υιοθετούμε τη φεμινιστική μάχη για ισότητα ως κοινή πρόκληση στην οικοδόμηση των αντιστάσεών μας και των εναλλακτικών προτάσεων στην πολιτική εμπορευματοποίησης και πολέμου.
Η Παγκόσμια Πορεία των Γυναικών και η Εκστρατεία Γυναίκες Λένε Όχι στον Πόλεμο οργανώνουν στις 8 Μαρτίου 2006 ημέρες φεμινιστικής δράσης ενάντια στην τυραννία της αγοράς και του πολέμου.
Για το δικαίωμα στη σεξουαλική διαφορετικότητα (Διάλογος Sur/Sur LGBT)
Διακηρύσσουμε τον σεβασμό μας στη σεξουαλική διαφορετικότητα και στην αυτονομία του ατόμου. Σεβόμαστε το δικαίωμά του να λαμβάνει ελεύθερα αποφάσεις για το σώμα οποιαδήποτε μορφή διάκρισης σχετικής με τις προσωπικές επιλογές και καλούμε στην προώθηση της κινητοποίησης στις 28 Ιουνίου για την πλήρη ισχύ της σεξουαλικής διαφορετικότητας.
Η υγεία δεν είναι για πούλημα (Παγκόσμιο Φόρουμ για την Υγεία)
Ξεχωρίζουμε το δικαίωμα της υγείας ως κεντρικό άξονα του ΠΚΦ στην Αφρική τον Ιανουάριο του 2007, λαμβάνοντας υπόψη τη δραματική κατάσταση της υγείας στην υποσαχάρια Αφρική.
Καλούμε σε κινητοποίηση και συμμετοχή στην προπαρασκευή του σε εθνικό και περιφερειακό επίπεδο, η οποία θα κορυφωθεί με τη συμμετοχή στο II Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ της Υγείας που θα πραγματοποιηθεί στα πλαίσια του ΠΚΦ στο Ναϊρόμπι.
Στηρίζουμε τη διεθνή κινητοποίηση στις 3 - 7 Απριλίου 2006 όπως και το Ανθρωπιστικό Στρατόπεδο που θα λάβει χώρα στην Μπογκοτά στις 4 - 7 Απριλίου. Στις 7 Απριλίου θα λάβει χώρα μια ηπειρωτική / παγκόσμια ημέρα για το δικαίωμα στην υγεία. Θα οργανώσουμε διεθνές δικαστήριο των λαών για το δικαίωμα στην υγεία, για να διεκδικήσουμε την αναγνώριση του αποτελέσματος των ανισοτήτων που προκύπτουν από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές ως γενοκτονίας.
Μέσα στο 2006, ενωνόμαστε με παγκόσμια εκστρατεία για το δικαίωμα στην υγεία και στην εστίαση στον τομέα αυτό που προάγει από έναν συνασπισμό στην ηγεσία του οποίου βρίσκεται το Κίνημα για την υγεία των λαών –PHM – σε συντονισμό με το ΠΚΦ για την Υγεία.
Εβδομάδα υπεράσπισης της δημόσιας παιδείας για όλους και για όλες, Νοέμβριος 2006
Η παιδεία αποτελεί αναλλοίωτο και δημόσιο δικαίωμα, το οποίο πρέπει να εγγυείται και να χρηματοδοτεί το κράτος. Η παιδεία δεν είναι εμπόρευμα δεν μπορεί να περιλαμβάνεται σε καμιά συμφωνία ελεύθερου εμπορίου. Θα συνεχίσουμε να μαχόμαστε ώστε η παιδεία να αποτελεί δικαίωμα των λαών.
Επιβεβαιώνουμε ότι το επόμενο Παγκόσμιο Φόρουμ για την Παιδεία θα λάβει χώρα στο πλαίσιο του επόμενου ΠΚΦ και καλούμε σε εβδομάδα κινητοποίησης για την υπεράσπιση του δημόσιου σχολείου για όλες και όλους την τρίτη εβδομάδα του Νοεμβρίου 2006.
Εκστρατεία της νεολαίας και των φοιτητών ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της παιδείας
Η Vη Διεθνής Συνάντηση Φοιτητών καλεί σε κινητοποίηση ενάντια στην συμπερίληψη της παιδείας στις συμφωνίες ελεύθερου εμπορίου, ενάντια στις διαδικασίες ιδιωτικοποίησης και υπέρ της δημόσιας και δωρεάν παιδείας. Κινητοποιούμαστε στις 17 Νοεμβρίου, Διεθνή Ημέρα των Φοιτητών και Φοιτητριών, ενάντια στην εμπορευματοποίηση της παιδείας και στον πόλε-μο.
Δικαίωμα στέγης (Ηπειρωτικό Μέτωπο Κοινοτικών Οργανώσεων, FCOC)
Οι οργανώσεις που μάχονται για το δικαίωμα στην πόλη και στην αστική μεταρρύθμιση εννοούν ότι η μάχη ενάντια στην αφαίρεση στέγης από εκατομμύρια ανθρώπους αποτελεί εγγύηση της κοινωνικής λειτουργίας της ιδιωτικής και δημόσιας ιδιοκτησίας. Μάχονται για την καθολίκευση του δικαιώματος στο νερό και στην περιβαλλοντική εξυγίανση, όπως και όλων των κοινωνικών δικαιωμάτων.
Καλούμε όλους και όλες να ενωθούν με την Εκστρατεία Αφαίρεση Κατοικίας Μηδέν και να συμμετάσχουν στη 10η Συνάντηση του FCOC και στη Πορεία των Λαών που θα γίνουν στις 4 - 6 Μαΐου στη Βραζιλία, στην Αργεντινή, στην Ουρουγουάη, στο Μεξικό, στην Δομινικανή Δημοκρατία και σε άλλες χώρες.
Για το δικαίωμα στην επικοινωνία
Εννοώντας την επικοινωνία ως δικαίωμα και όχι ως εμπόρευμα, θεωρούμε τη μάχη για τον εκδημοκρατισμό της επικοινωνίας κύριο συστατικό των μαχών ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό και στον ιμπεριαλισμό και υπέρ μιας νέας κοινωνίας. Κάτι τέτοιο προϋποθέτει την ανάπτυξη ισχυρών ίδιων μέσων που συστήνουν την ιδιότητα του πολίτη, την προώθηση πολιτικών που εγγυώνται τη διαφορετικότητα και τον πλουραλισμό των μέσων επικοινωνίας και την προστασία της πληροφορίας και της γνώσης ως δημόσιων αγαθών με διεκδίκηση της πρόσβασης σε αυτές και με αντίσταση στην ιδιωτικοποίησή τους.
Εκστρατεία ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του νερού
Αναγνωρίζουμε το νερό ως δημόσιο αγαθό και την πρόσβαση σε αυτό θεμελιώδες και αναλλοίωτο δικαίωμα του ανθρώπου. Το νερό δεν είναι εμπόρευμα! Για τον λόγο αυτό απορρίπτουμε κάθε μορφή ιδιωτικοποίησης, ακόμα και τη μερική συμμετοχή του κράτους. Απαιτούμε τον αποκλεισμό του νερού από τους νόμους της αγοράς που επιβάλλει ο ΠΟΕ και οι συμφωνίες ελεύθερου εμπορίου και επενδύσεων. Δεσμευόμαστε να δημιουργήσουμε επιτροπές οι οποίες μέσα από την εκπαίδευση, την οργάνωση και την κινητοποίηση των λαών (σε τοπικό, εθνικό, περιφερειακό και παγκόσμιο επίπεδο) θα υλοποιήσουν τους στόχους αυτούς. Επίσης, υποστηρίζουμε τις «ημέρες πολίτη» τον Μάρτιο, στην πόλη του Μεξικού.
Τριπλό σύνορο: Συνάντηση των Λαών υπέρ της Ζωής και των Φυσικών Αγαθών
Καλούμε στη Συνάντηση των Λαών υπέρ της Ζωής και των Φυσικών Αγαθών και ειδικότερα, του υδροφόρου στρώματος της Παραγουάης. Απαιτούμε την απόσυρση των αμερικανικών στρατευμάτων από τη χώρα και το τέλος της επέμβασης της Παγκόσμιας Τράπεζας και του BID.
Καλούμε στο 2ο Κοινωνικό Φόρουμ του Τριπλού Συνόρου στις 21-23 Ιουνίου 2006, στην Σιουδάδ ντελ Έστε της Παραγουάης.
Εκστρατεία ενάντια στην κλιματική μεταβολή, 11 Νοεμβρίου 2006
Αναγνωρίζουμε την απειλή της «πλανητικής θέρμανσης», την κλιματική μεταβολή, για όλη την ανθρωπότητα. Οφείλουμε να ασκήσουμε πίεση στις εταιρείες και τις κυβερνήσεις με σκοπό τη μείωση των εκπομπών CO2. Καλούμε σε παγκόσμια κινητοποίηση στις 11 Νοεμβρίου 2006, ημέρα κατά την οποία θα λά-βουν χώρα οι ομιλίες σχετικά με το κλίμα στα Ηνωμένα Έθνη.
Η ενέργεια δεν είναι εμπόρευμα
Οι ενεργειακοί πόροι δεν μπορούν να αντιμετωπίζονται ως εμπορεύματα αλλά ως στρατηγικά αγαθά τα οποία ανήκουν στους λαούς και όχι στις πολυεθνικές. Θα αγωνιστούμε ώστε οι χώρες μας να αναπτύξουν πλαίσια που εγγυώνται την πρόσβαση των μελλοντικών γενεών στην ενέργεια.
Ανανεώνουμε τις αποφάσεις του 1ου Φόρουμ των Εργατών στον Τομέα της Ενέργειας Λατινικής Αμερικής και Καραϊβικής (Καράκας, Μάρτιος 2005) και στηρίζουμε το κάλεσμα στο 2ο Φόρουμ στην Πόλη του Μεξικού. Οι προτάσεις αυτές πρέπει να προσανατολίζουν τις δράσεις του κοινωνικού κινήματος στα ενεργειακά θέματα κατά την επόμενη περίοδο.
Ενέργεια και IIRSA
Όταν πρόκειται για ολοκλήρωση φυσικής και ενεργητικής υποδομής, το μοντέλο δεν μπορεί να βασίζεται σε λογικές καθαρά οικονομικές, οι οποίες κοιτούν μόνο τα κέρδη και αγνοούν τις κοινότητες των ιθαγενών, τους αγρότες και τις αγρότισσες, τους χωρικούς. Για εμάς, το μοντέλο πρέπει να βασίζεται σε κοινωνική λογική ένταξης, με σεβασμό στις ποικιλίες, στο περιβάλλον και στα δικαιώματα των εργατών.
Η Πρωτοβουλία Περιφερειακής Ανάπτυξης για τη Νότια Αμερική (IIRSA) θα έπρεπε να υπερασπίζει τα ενδιαφέροντα των λαών και όχι να δημιουργεί περισσότερη ανισότητα. Καταγγέλλουμε την έλλειψη διαφάνειας και διαλόγου στα πλαίσια αυτής της πρωτοβουλίας με τους βουλευτές και την κοινωνία των πολιτών των χωρών που συμμετέχουν σε αυτή. Η σημερινή πρόταση της IIRSA δημιουργεί μια ολοκλήρωση της υποδομής που διαιωνίζει τον ρόλο των χωρών μας ως εξαγωγέων πρώτων υλών και πρωτογενών προϊόντων χωρίς προστιθέμενη αξία, γεγονός που οξύνει χρόνο με τον χρόνο την κατάσταση των φυσικών πόρων.
Ενόψει των εναλλακτικών μορφών ενέργειας, οι διαδικασίες πρέπει να είναι ταυτόχρονα ανανεώσιμες και βιώσιμες και να μην ενισχύουν τη λογική του μεγάλου αγροτικού εμπορίου, της μονοκαλλιέργειας και των λατιφούντιων.
Εκστρατεία για την Αποστρατιωτικοποίηση της Αμερικής (CADA)
Η εκστρατεία αυτή απαιτεί τη απόσυρση των στρατευμάτων των ΗΠΑ από την Παραγουάη και των ξένων στρατευμάτων από την Αϊτή.
Εκστρατεία ενάντια στις στρατιωτικές βάσεις των ΗΠΑ
Καταδικάζουμε τη δράση της CIA, της M16 και της μυστικής ευρωπαϊκής αστυνομίας που πραγματοποιούν παράνομες συλλήψεις, απαγάγουν πολίτες και τους μεταφέρουν με μυστικές πτήσεις στις στρατιωτικές βάσεις των ΗΠΑ στην Ευρώπη, στα «ευρωπαϊκά Γουαντάναμο».
Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στους 28 Πακιστανούς που συνελήφθησαν παράνομα και απήχθηκαν στην Ελλάδα. Δεν θα θυσιάσουμε τις ελευθερίες μας στο όνομα του «πολέμου ενάντια στον τρόμο» του Μπους, του Μπλερ και των συμμάχων τους.
Για την απελευθέρωση των 5 κουβανών αιχμαλώτων στις ΗΠΑ
Η αμερικανική κυβέρνηση, με τη διπλή ηθική της τής μάχης ενάντια στην τρομοκρατία, ενώ αρνείται να εκδώσει στη χώρα του τον Λουίς Ποσάδα Καρίλες (υπεύθυνο για την έκρηξη ενός κουβανικού πολιτικού αεροπλάνου που κόστισε τη ζωή σε 73 επιβάτες), κρατά αιχμάλωτους 5 θαρρετούς κουβανούς αγωνιστές ενάντια στην τρομοκρατία. Απαιτούμε την άμεση απελευθέρωσή του και την εκδίκαση της υπόθεσης Καρίλες.
Ημέρες αλληλεγγύης με την Αϊτή: 15 Φεβρουαρίου και 29 Μαρτίου
Απαιτούμε την απόσυρση των ξένων στρατευμάτων από την Αϊτή και την ακύρωση και επιστροφή του καταβεβλημένου ποσού από το υποτιθέμενο χρηματικό δάνειο του αϊτινού λαού προς τα παγκόσμια χρηματοοικονομικά όργανα και άλλους πιστωτές, και καλούμε στην υλοποίηση σχετικών δράσεων στις 15 Φεβρουαρίου. Επίσης, καλούμε και στην πραγματοποίηση παγκόσμιας ημερίδας αλληλεγγύης στην Αϊτή στις 29 Μαρτίου (ημέρα του αϊτινού συντάγματος.
Εκστρατεία για την αυτοδιάθεση των τελευταίων αποικιών στην αμερικανική ήπειρο
Καταδικάζουμε με σθένος την ύπαρξη στην αμερικανική ήπειρο γαλλικών, αμερικανικών, ολλανδικών, αγγλικών αποικιών, και καταγγέλλουμε τον ισχυρισμό της γαλλικής αποικιακής εξουσίας ότι ο αποικισμός υπήρξε κάτι το θετικό. Δηλώνουμε την αλληλεγγύη μας στον αγώνα για την αυτοδιάθεση των λαών του Πουέρτο Ρίκο, της Μαρτινίκας, της Γουαδελούπης, της Γαλλικής Γουιάνας, του Σουρινάμ και του Αγίου Μαρτίνου. Απαιτούμε την εγγραφή των χωρών αυτών στον κατάλογο των χωρών στις οποίες εκκρεμεί η κατάσταση του αποικιακού καθεστώτος, του ΟΗΕ.
Εκστρατεία Αλτ στη δολοφόνο Κόκα Κόλα
Η Συνέλευση των κοινωνικών κινημάτων υιοθετεί την εκστρατεία «Αλτ στη δολοφόνο Κόκα Κόλα» που προάγουν οι Αμερικανοί φοιτητές ενάντια στην εργασιακή εκμετάλλευση υπέρ των δικαιωμάτων των εργατών και των εργατριών καθώς και των ατόμων που υπήρξαν θύματα της βίας που επιβάλλει η εν λόγω πολυεθνική.
Ενάντια στη σύνοδο κορυφής ΕΕ / Λατινική Αμερική / Καραϊβική: Βιέννη, Μάιος 2006
Με αφορμή την τέταρτη προεδρική σύνοδο μεταξύ ΕΕ και Λατινικής Αμερικής / Καραϊβικής, δίκτυα κοινωνικών κινημάτων και μη κυβερνητικοί οργανισμοί και από τις δύο ηπείρους θα οργανώσουν στη Βιέννη, στις 10 – 13 Μαΐου, με το όνομα Enlazando Alternativas 2 (Συνδέοντας πρωτοβουλίες 2), μεγάλο παράλληλο γεγονός τα πλαίσια του οποίου θα λάβει χώρα και Δικαστήριο των λαών ενάντια στις ευρωπαϊκές πολυεθνικές, διαπεριφερειακά φόρα με θέμα εναλλακτικές προτάσεις για τον νεοφιλελευθερισμό και τη στρατιωτικοποίηση, συναντήσεις και δημόσιες διαδηλώσεις κτλ.
(Η σύνοδος κορυφής αυτή θα οργανώσει κινητοποίηση από το Ευρωπαϊκό κοινωνικό φόρουμ που θα λάβει χώρα στην Αθήνα, στις 7 Μαΐου 2006).
Δήλωση του ΠΚΦ των παιδιών (ΠΚΦΠ): Καράκας 24-29 Ιανουαρίου 2006.
Στα πλαίσια του ΠΚΦΠ που έλαβε χώρα στο λύκειο Αντρές Μπέγιο, παιδιά, έφηβοι και έφηβες, ενήλικοι και ενήλικες, δηλώνουμε:
1. Ότι ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός μόνο με την ενεργή συμμετοχή και την πλήρη και άμεση άσκηση όλων των δικαιωμάτων εκ μέρους των παιδιών και των εφήβων.
2. Προτείνουμε στους οργανωτές του φόρουμ να θέσουν επί τάπητος την πρόταση ότι τα παι-διά θα αποτελέσουν διαθεματικό άξονα στο επόμενο φόρουμ και ότι θα προβλεφθούν οι κατάλληλοι χώροι για την άμεση συμμετοχή παιδιών και εφήβων.
3. Ζητούμε την παρουσία οργανώσεις παιδών και εφήβων στο Συμβούλιο ημισφαιρίου του ΠΚΦ.
4. Ότι οι συμφωνίες, οι προτάσεις και τα συμπεράσματα που προέκυψαν από τα διάφορα τραπέζια του ΠΚΦΠ θα προταθούν και θα διαδοθούν από τους διάφορους μηχανισμούς που διαθέτει το ΠΚΦ για τον σκοπό αυτό. Καλούμε τις οργανώσεις, τα παιδιά, τους και τις εφήβους, τους και τις ενήλικες που συμμετείχαν να συμμετάσχουν στη διάδοση και τη συζήτηση των προτάσεων αυτών.
5. Ότι δεσμευόμαστε να οικοδομήσουμε ένα δίκτυο που θα προωθεί την εφαρμογή και την επίβλεψη των συμφωνιών, των συμπερασμάτων, των συστάσεων από τα μέσα του ΠΚΦΠ και κυρίως την και κυρίως την ενεργή συμμετοχή των παιδιών, των εφήβων στα μελλοντικά ΠΚΦ.

18 ΜΑΡΤΗ: ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ !!!

15 Φλεβάρη 2003 - 18 Μάρτη 2006
Η παγκόσμια υπερδύναμη ξανά στους δρόμους

Στη μάχη για την επιτυχία της παγκόσμιας μέρας αντιπολεμικής δράσης στις 18 Μάρτη, στα τρία χρόνια από την εισβολή στο Ιράκ, μπαίνουν η ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΕΝΟΒΑ και η Συμμαχία Σταματήστε τον Πόλεμο καλώντας σε Πανελλαδικό συλλαλητήριο στην Αθήνα. Ηδη έχουν εκδοθεί από τη Συμμαχία Σταματήστε τον Πόλεμο πρώτες αφίσες και προκηρύξεις για την προπαγάνδιση του νέου παγκόσμιου συλλαλητηρίου (τις επόμενες μέρες θα κυκλοφορήσουν και τα υλικά της Πρωτοβουλία Γένοβα) , στα χνάρια της 15 Φλεβάρη 2003, που έβγαλε δεκάδες εκατομμύρια κόσμου σε ολόκληρο τον πλανήτη να διαδηλώνει ενάντια στην επικείμενη τότε επέμβαση.

Σε αυτά τα τρία χρόνια κατοχής του Ιράκ από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους, πολλά έχουν αλλάξει. Το αντιπολεμικό κίνημα έχει γίνει πλειοψηφικό και στην ίδια την Αμερική και έχει ξεσηκώσει ξανά και ξανά μαζικές διαδηλώσεις, όπως τον περασμένο Σεπτέμβρη έξω από τον Λευκό Οίκο. Η δημοτικότητα του Μπους έχει φτάσει στο ναδίρ, στα επίπεδα που είχε ο Νίξον λίγο πριν την πτώση του. Η εξωτερική του πολιτική έχει δεχθεί σοβαρά πλήγματα, όπως τον Νοέμβρη που δεν κατάφερε να υπογράψει τη συμφωνία για το ελεύθερο εμπόριο στην Αμερική, στο συνέδριο στην Αργεντινή.

Οι επιτυχίες του αντιπολεμικού κινήματος δεν σταματάνε στις ΗΠΑ. Ο Μπους δυσκολεύεται όλο και περισσότερο να βρει συμμάχους για την κατοχή σε Ιράκ και Αφγανιστάν, όπου η αντίσταση δυναμώνει συνεχώς. Στην Ισπανία ο Αθνάρ έγινε παρελθόν μέσα από ένα τεράστιο κίνημα και ο Θαπατέρο αναγκάστηκε να πάρει πίσω τα στρατεύματα από το Ιράκ. Στην Αγγλία το αντιπολεμικό κίνημα έχει οδηγήσει τον Μπλερ να μη μπορεί να ελέγξει καν τους βουλευτές του και στην εκλογή του πρώτου βουλευτή με αριστερό ψηφοδέλτιο από το '45.

Το αντιπολεμικό κίνημα και στην Ελλάδα έχει δώσει μεγάλες μάχες ενάντια στη συμμετοχή της κυβέρνησης με στρατό στο Αφγανιστάν. Το Νοέμβρη η Συμμαχία Σταματήστε τον Πόλεμο και η Πρωτοβουλία Γένοβα διοργάνωσαν συνέντευξη τύπου έξω από το Πεντάγωνο μετά τον τραυματισμό των δύο στρατιωτών στο Αφγανιστάν. Στην πορεία του Πολυτεχνείου ανέδειξαν το αίτημα να γυρίσει πίσω ο ελληνικός στρατός και να κλείσει η βάση της Σούδας.

Το καλοκαίρι αποκάλυψε τις απαγωγές και τον βασανισμό Πακιστανών μεταναστών από τους πράκτορες του Μπλερ και της ΕΥΠ. Στις 21 Γενάρη μαζί με τα συνδικάτα και άλλες κινήσεις ειρήνης δημιούργησε μια ασπίδα απέναντι στις επιθέσεις του Βουλγαράκη και ζήτησε την παραίτησή του με διαδηλώσεις και συγκεντρώσεις σε όλη την Ελλάδα.

Το παγκόσμιο συλλαλητήριο στις 18 Μάρτη έχει ιδιαίτερη σημασία τώρα που ο Μπους απειλεί να μεταφέρει τον πόλεμο και στο Ιράν. Αποτελεί σημαντικό βήμα για να βάλουμε τέλος στο διεθνές παρακράτος που στήνει ο Μπους με αφορμή τον πόλεμο ενάντια στην τρομοκρατία. Στις υποκλοπές και τις απαγωγές, τις ιπτάμενες φυλακές της CIA και τα Γκουαντανάμο, τις επιθέσεις ενάντια στα δημοκρατικά δικαιώματα και τις ελευθερίες μας. Για να τελειώνουμε με την κατοχή σε Ιράκ και Αφγανιστάν και με την εμπλοκή του Καραμανλή στον πόλεμο. Για αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη.

Το αντιπολεμικό κίνημα ξεκινά παντού τις προετοιμασίες για το παγκόσμιο συλλαλητήριο. Στην Ιστανμπούλ το Σάββατο 4 Φλεβάρη πραγματοποιήθηκε μια Διεθνής Συνδιάσκεψη Ειρήνης με τη συμμετοχή του Μουσένα Χαλίς εντ-Ντάρι, αντιπρόεδρου του Ιρακινού Συνδέσμου Καθηγητών και εκδότη της εφημερίδας Basair και της Ιβόν Ρίντλεϊ, Βρετανίδας δημοσιογράφου που είχε συλληφθεί το 2002 από τους Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν. Η συνδιάσκεψη οργανώθηκε από τη Συμμαχία για Παγκόσμια Ειρήνη και Δικαιοσύνη και το Ιδρυμα για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και για Αλληλεγγύη στους Καταπιεζόμενους Λαούς. Οι εκπρόσωποι των κινημάτων αποφάσισαν να συμμετέχουν στις 18 Μάρτη με διαδηλώσεις σε πέντε μεγάλες πόλεις της Τουρκίας: Στην Ιστανμπούλ, την Αγκυρα, το Ιζμίρ, τα Αδανα και την Τραπεζούντα.

Στο Καράτσι του Πακιστάν στις 3 Φλεβάρη ιδρύθηκε η Συμμαχία Σταματήστε τον Πόλεμο, σε μια σύσκεψη που συμμετείχαν αντιπρόσωποι από 25 κόμματα, συνδικάτα, φοιτητικούς συλλόγους και Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις. Η σύσκεψη αποφάσισε το αντιπολεμικό κίνημα του Πακιστάν να είναι κομμάτι της παγκόσμιας μέρας αντιπολεμικής δράσης με τη διοργάνωση ενός μεγάλου συλλαλητηρίου στο Καράτσι.

Εν τω μεταξύ στην Ινδία το αντιπολεμικό κίνημα ετοιμάζει μια καυτή υποδοχή στον Μπους στις 2 Μάρτη, που θα επισκεφθεί την χώρα. Την Κυριακή 12 Φλεβάρη πραγματοποιήθηκε σύσκεψη με τη συμμετοχή κομμάτων της αριστεράς, αντιπολεμικών οργανώσεων και κινήσεων κατά της παγκοσμιοποίησης, όπου αποφασίστηκε να οργανωθεί μεγάλη διαδήλωση στη Βομβάη.

Η Πρωτοβουλία Γένοβα θα ξεκινήσει γύρο ενημερωτικών εκδηλώσεων, περιοδειών, εξορμήσεων και συνελεύσεων για την οργάνωση του 4ου ΕΚΦ στην Αθήνα αλλά και για την επιτυχία της 18 Μάρτη στην Ελλάδα. Χρειάζεται όλοι οι ακτιβιστές του αντιπολεμικού κινήματος να μπούμε μπροστά και να δουλέψουμε για την επιτυχία του Πανελλαδικού συλλαλητηρίου.

ΤΕΛΙΚΗ ΕΥΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ 4ο ΕΚΦ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

Από τις 4 έως τις 7 Μαΐου θα γίνει στην Αθήνα το 4ο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ. Πρόκειται για κορυφαίο πανευρωπαϊκό σταθμό του κινήματος του Σιάτλ και της Γένοβα, του κινήματος που αντιστέκεται στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, τον πόλεμο, το ρατσισμό, την καταστροφή του περιβάλλοντος, το σεξισμό, την κρατική και διεθνή καταστολή.
Βρεθήκαμε μαζί στις διεθνείς διαδηλώσεις κατά των G-8, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Παγκόσμιας Τράπεζας, στην Πράγα, στη Γένοβα, στο Εβιάν, στις πολιορκίες των Συνόδων Κορυφής της Ε.Ε. στη Θεσσαλονίκη, στη Νίκαια, στη Σεβίλλη, στις Βρυξέλλες, στα μεγαλειώδη αντιπολεμικά συλλαλητήρια στις 15 Φεβρουαρίου 2003, στις μαζικές αντιρατσιστικές διαδηλώσεις, στους πανεργατικούς αγώνες υπεράσπισης της κοινωνικής ασφάλισης, των σταθερών σχέσεων εργασίας, της δημόσιας παιδείας και υγείας, στις κινητοποιήσεις ενάντια στην καταστροφή του περιβάλλοντος, στους αγώνες κατά των τρομονόμων και της καταστολής.
Η ελπίδα μας ότι ένας άλλος κόσμος, όπου οι άνθρωποι θα είναι πάνω από τα κέρδη, είναι εφικτός, γίνεται όλο και πιο δυνατή.
Στο 4ο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ δεκάδες χιλιάδες αγωνιστές και αγωνίστριες θα έχουν την ευκαιρία, όπως και στη Φλωρεντία, το Παρίσι, το Λονδίνο αλλά και στο Πόρτο Αλέγκρε, τη Βομβάη, το Καράκας και το Μπαμακό, να συζητήσουν για την προοπτική του «κινήματος των κινημάτων», να ανταλλάξουν εμπειρίες από τους αγώνες σε κάθε γωνιά της Ευρώπης, να οργανώσουν δίκτυα συντονισμού και αλληλεγγύης.
Παράλληλα, όμως, το 4ο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ αποτελεί μια θαυμάσια ευκαιρία -και μαζί εξαιρετική πρόκληση- για τα κοινωνικά κινήματα στο εσωτερικό της Ελλάδας. Ευκαιρία και πρόκληση, πρώτα απ’ όλα, για την ανάπτυξη του μεταξύ τους διαλόγου και γνωριμίας, αλλά και της επικοινωνίας με το πλούτο των ευρωπαϊκών κοινωνικών κινημάτων.


Βαδίζουμε προς το 4ο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ με την έμπνευση του πολυκεντρικού Παγκόσμιου Κοινωνικού Φόρουμ, που πραγματοποιήθηκε στο Καράκας της Βενεζουέλας και στο Μπαμακό του Μαλί τον Ιανουάριο του 2006. Η εξέγερση ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό και τον ιμπεριαλισμό στην αυλή των ΗΠΑ, από τη Βενεζουέλα και τη Βολιβία μέχρι την Αργεντινή, είναι φάρος για την παγκόσμια αντίσταση. Ο αγώνας ενάντια στην φτώχεια είναι απόλυτη αναγκαιότητα, ζήτημα ζωής και θανάτου, στην Αφρική.
Μία βδομάδα μετά το 4ο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ της Αθήνας θα γίνει η Σύνοδος Ευρωπαϊκής Ένωσης - χωρών της Λατινικής Αμερικής στις 10-13 Μαΐου με συμμετοχή 60 ηγετών, μαζί και του Ούγκο Τσάβες της Βενεζουέλας και του Έβο Μοράλες της Βολιβίας. Ο Τσάβες εξετάζει το ενδεχόμενο μιας ευρωπαϊκής περιοδείας με σταθμό την Αθήνα για συμμετοχή στο 4ο Ε.Κ.Φ.
Η συνέλευση των κινημάτων στο Καράκας κάλεσε σε νέα Παγκόσμια Μέρα κατά του Πολέμου στις 18 Μαρτίου, όπως επίσης σε μια σειρά κινητοποιήσεων ενάντια στους G8 στη Ρωσία, κατά των στρατιωτικών βάσεων, καθώς και ενάντια στην Αλλαγή του Κλίματος.
Τα κινήματα της Γαλλίας και της Ολλανδίας έρχονται στην Αθήνα μεταφέροντας την εμπειρία της νίκης του ΟΧΙ στα δημοψηφίσματα για το «Ευρωσύνταγμα».
Βαδίζουμε προς το 4ο Ε.Κ.Φ. με ανοικτά μεγάλα μέτωπα πάλης με τη νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Η κινητοποίησή μας για το 4ο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ θα είναι συνέχεια των αγώνων που εκδηλώθηκαν την προηγούμενη περίοδο, με κυριότερους σταθμούς τις πανεργατικές κινητοποιήσεις στη ΔΕΘ στη Θεσσαλονίκη και στις 14 Δεκεμβρίου στην Αθήνα, τη μεγάλη απεργία της ΟΤΟΕ, τα αντιφασιστικά και αντιρατσιστικά συλλαλητήρια, τις κινητοποιήσεις για την καταγγελία των απαγωγών Πακιστανών μεταναστών, τις τηλεφωνικές υποκλοπές και την «αντιτρομοκρατική σταυροφορία».
Η επίθεση στα συνδικάτα και τους εργαζόμενους είναι διαρκής. Οι τραπεζίτες επιχειρούν να καταργήσουν συλλογικές συμβάσεις, οι βιομήχανοι εφαρμόζουν προκαταβολικά το πνεύμα της Οδηγίας Μπολκεστάιν ζητώντας την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων ενώ προχωρούν σε μαζικές απολύσεις στα Λιπάσματα, την Coca-Cola κ.α. Η κυβέρνηση επιτίθεται στους εργαζόμενους των ΔΕΚΟ καταργώντας ασφαλιστικά και εργασιακά δικαιώματα ενώ παράλληλα προωθεί τις ιδιωτικοποιήσεις στις συγκοινωνίες, την παιδεία και την υγεία. Από τα ιδιωτικά πανεπιστήμια μέχρι την «ισόβια κατάρτιση» και από την πλήρη κατάργηση των σταθερών σχέσεων εργασίας για τους νέους εργαζόμενους ως τη μαύρη εργασία και την «απασχολησιμότητα», ο νεοφιλελευθερισμός πνίγει τα δικαιώματα της νέας γενιάς. Παράλληλα, με την κερδοσκοπική λεηλασία του περιβάλλοντος, των δασών, των υδάτων και κάθε ελεύθερου χώρου πνίγει τη ζωή όλων μας.
Τα συνδικάτα καλούν σε κλιμάκωση των κινητοποιήσεών τους με μαζική συμμετοχή στις εκδηλώσεις του 4ου Ε.Κ.Φ. Το εργατικό κίνημα και όλα τα κοινωνικά κινήματα αντιμετωπίζουν τη νεοφιλελεύθερη επίθεση με αγώνες και κινητοποιήσεις, που πρέπει να γίνουν ακόμα πιο συντονισμένοι, ενωτικοί και αποφασιστικοί.
Ολοι και όλες μαζί θα κινητοποιηθούμε ενάντια στην φιλοπόλεμη πολιτική της κυβέρνησης Καραμανλή, την εμπλοκή της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, την «αντιτρομοκρατική σταυροφορία» και την περιστολή των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών.
Το 4ο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ μπορεί να δώσει ώθηση σε αυτούς τους αγώνες, στην αντίσταση στο νεοφιλελευθερισμό, τον πόλεμο, το ρατσισμό, τη ρύπανση του περιβάλλοντος, το σεξισμό και την καταστολή.
Γι’ αυτό όλοι και όλες μαζί δίνουμε ραντεβού στους δρόμους της Αθήνας για το μεγάλο Πανευρωπαϊκό Συλλαλητήριο, για την αναζήτηση αγωνιστικών λύσεων στα μεγάλα προβλήματα, για να αλλάξουμε τον κόσμο!


Κάλεσμα για ενεργή συμμετοχή στο 4ο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ


Στο πρόγραμμα περιλαμβάνονται 400 συζητήσεις και εκδηλώσεις για την αντίσταση στον πόλεμο, το νεοφιλελευθερισμό, το ρατσισμό, την καταστροφή του περιβάλλοντος, συνελεύσεις για κοινές δράσεις.
Θα υπάρχουν αρκετές καλλιτεχνικές εκδηλώσεις.
Θα διοργανώσουμε την Συνέλευση των Κοινωνικών Κινημάτων για την ατζέντα δράσης του κινήματος.
Μια μεγάλη Πανευρωπαϊκή Πανελλαδική Διαδήλωση θα κορυφώσει μαχητικά το 4o ΕΚΦ.

Για να γίνει και από οργανωτικής άποψης το 4ο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ μια πετυχημένη διοργάνωση θα πρέπει να καλυφθούν μια σειρά από ανάγκες που για ένα γεγονός της κλίμακας του είναι μεγάλες σε όλα τα επίπεδα.
Σας καλούμε να διαθέσετε το χρόνο σας για να οργανωθεί το μεγαλύτερο πανευρωπαϊκό γεγονός του «κινήματος των κινημάτων».

Πώς μπορείτε να βοηθήσετε:

Αν είσαι επαγγελματίας ή έμπειρος διερμηνέας ή αν γνωρίζεις άπταιστα μια ξένη γλώσσα, μπορείς να βοηθήσεις στη διερμηνεία και τη μετάφραση. Τηλ.2105288051
Αν έχεις εμπειρία από γραμματειακή υποστήριξη, γνώσεις Η/Υ, γνώση ξένων γλωσσών .
Αν διαθέτεις τεχνικές γνώσεις, μπορείς να βοηθήσεις στο στήσιμο του συστήματος διερμηνείας και του τεχνικού εξοπλισμού του Φόρουμ, αλλά και στην εποπτεία του τις μέρες διεξαγωγής του.
Αν διαθέτεις γνώσεις αρχιτεκτονικής, διαμόρφωσης και διακόσμησης χώρων ή απλά έχεις άποψη για τα παραπάνω, μπορείς να βοηθήσεις στο στήσιμο του χώρου του Φόρουμ.
Αν είστε δημοσιογράφοι ή θέλετε να ασχοληθείτε με το γραφείο τύπου .
Αν διαθέτεις νομικές γνώσεις ή είσαι δικηγόρος , αν είσαι γιατρός, νοσηλευτής ή έχεις ιατρικές γνώσεις, αν είσαι νηπιαγωγός ή ασχολείσαι με τη δημιουργική απασχόληση παιδιών.
Αν έχεις τη δυνατότητα να φιλοξενήσεις κόσμο στο σπίτι σου για τις μέρες του ΕΚΦ.

Για δηλώσεις συμμετοχής και πληροφορίες απευθυνθείτε στην ηλεκτρονική διεύθυνση info@athens.fse-esf.org. Τηλ.2105288022
Ενημερωθείτε από το Internet: http://www.athens.fse-esf.org/

Δηλώστε τις δραστηριότητες σας για το πρόγραμμα http://workspace.fse-esf.org

Δηλώστε τώρα την ατομική σας συμμετοχή. Η κάρτα συμμετοχής κοστίζει 20 ευρώ.

Μπορείτε να φιλοξενηθείτε δωρεάν με το σλήμπιγκ μπάγκ σας στο χώρο του ΕΚΦ

Προμηθευτείτε , διακινήστε ενημερωτικά υλικά όπως αφίσες, προκηρύξεις, αυτοκόλλητα κλπ από τα Γραφεία του 4ου ΕΚΦ: Αθήνα, Βούλγαρη 1και Πειραιώς Τηλ.2105288022.
Επικοινωνήστε στα τηλέφωνα: 2105288023,2105288034,2105288038, 2105288051, 2105288052, 2105288053

ΗΠΑ: Η Διεθνής Αμνηστία χαιρετίζει την έκκληση των Ηνωμένων Εθνών

Η Διεθνής Αμνηστία χαιρετίζει τη σημερινή έκθεση των Ηνωμένων Εθνών, που ζητά να κλείσει το στρατιωτικό κέντρο κράτησης των ΗΠΑ στον Κόλπο του Γουαντάναμο και παροτρύνει τις κυβερνήσεις, τους υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τα μέλη της ανά τον κόσμο να στείλουν στην κυβέρνηση των ΗΠΑ το σαφές μήνυμα ότι είναι καιρός να φύγει το Γουαντάναμο.

Οι εμπειρογνώμονες των Η.Ε. συμπέραναν επίσης ότι οι τεχνικές ανάκρισης, των οποίων η χρήση σε αυτό το κρατητήριο έχει εξουσιοδοτηθεί, παραβιάζουν τη Σύμβαση Κατά των Βασανιστηρίων, ότι το διεθνές δίκαιο ανθρωπίνων δικαιωμάτων έχει εφαρμογή στο κρατητήριο και ότι οι ΗΠΑ είναι υποχρεωμένες είτε να οδηγήσουν τους κρατουμένους σε δίκη με βάση το δίκαιο των ΗΠΑ, είτε να τους αφήσουν ελεύθερους.

Η Σούζαν Λι, Διευθύντρια του Προγράμματος της Διεθνούς Αμνηστίας για την Αμερικανική Ήπειρο, δήλωσε: «Η έκθεση επιβεβαιώνει ανησυχίες, τις οποίες η Διεθνής Αμνηστία έχει θέσει επανειλημμένα υπ' όψη της κυβέρνησης των ΗΠΑ. Ζητάμε σταθερά να κλείσει το κέντρο κράτησης στον Κόλπο του Γουαντάναμο. Οι ΗΠΑ δεν μπορούν ποια να υποστηρίξουν, ηθικά ή νομικά, την παραμονή του σε λειτουργία». Το Γουαντάναμο είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Οι Ηνωμένες Πολιτείες διατηρούν επίσης κέντρα κράτησης στην Αεροπορική Βάση Μπαγκράμ στο Αφγανιστάν, στο Αμπού Γκράιμπ και άλλες τοποθεσίες στο Ιράκ και ενέχονται στη χρήση μυστικών κέντρων κράτησης σε άλλες χώρες, που είναι επίσης γνωστά ως "μαύροι τόποι". Όλα αυτά τα κρατητήρια, συμπεριλαμβανομένου του Γουαντάναμο, πρέπει να ανοίξουν σε ανεξάρτητο εξονυχιστικό έλεγχο. Όλοι οι κρατούμενοι πρέπει να έχουν πρόσβαση στα δικαστήρια και να έχουν ανθρώπινη μεταχείριση. Αυτές είναι στοιχειώδεις αρχές, που δεν μπορεί κανείς να βάζει στην άκρη ούτε καν σε καιρό πολέμου ή εθνικής έκτακτης ανάγκης.

Μέχρι σήμερα οι ΗΠΑ έχουν απορρίψει κάθε ανεξάρτητη έρευνα στα υπερπόντια κέντρα κράτησής τους και η Ουάσιγκτον δεν ήταν προετοιμασμένη να συνεργαστεί με την έρευνα του Συμβουλίου της Ευρώπης για τις "αποδόσεις" (έκνομες μεταγωγές) υπόπτων τρομοκρατίας. Η επιλεκτική περιφρόνηση του διεθνούς δικαίου από τις Ηνωμένες Πολιτείες στο πλαίσιο του "πολέμου κατά της τρομοκρατίας" έχει τεράστια επιρροή στον υπόλοιπο κόσμο. Όταν οι ΗΠΑ διαπράττουν σοβαρές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, στέλνουν στις κυβερνήσεις που διαπράττουν καταπατήσεις το μήνυμα ότι αυτές οι πρακτικές είναι επιτρεπτές. Αυτός είναι ο λόγος που είναι τόσο σημαντικό το Γουαντάναμο: λέει στις άλλες κυβερνήσεις ότι μπορούν και αυτές να διαπράττουν παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο όνομα της αντιτρομοκρατίας.

Σκληρά. Απάνθρωπα. Εξευτελιστικά για όλους μας. Όχι στα βασανιστήρια του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας».

Για περισσότερες πληροφορίες για την εκστρατεία της Διεθνούς Αμνηστίας
http://www.amnesty.org.gr/campaigns/stoptorture/ (ελληνικά) και http://web.amnesty.org/pages/stoptorture-index-eng (αγγλικά)

Μερικά ακόμη ενδιαφέροντα links

καμπάνια ενάντια στην κλιματική αλλαγή: www.globalclimatecampaign.org

καμπάνια ενάντια στη σύνοδο των G8 στη Ρωσσία: www.aglob.ru/en

Occupation Watch Μέρα με τη μέρα παρακολούθηση της κατοχής στο Ιράκ
al-Awda Καμπάνια για το δικαίωμα επιστροφής των Παλαιστίνιων Προσφύγων
Anti Nazi League Αντιφασιστική οργάνωση της Βρετανίας
CorpWatch Ο,τι θα θέλατε να μάθετε για τις πολυεθνικές
Corporate Watch UK Αντίστοιχο site ειδικά για τις βρετανικές πολυεθνικές
The Mobilization to Free Mumia Abu-Jemal Καμπάνια για την απελευθέρωση του Μουμία
Out Against the War Γκέι, λεσβίες, τρανς ενάντια στον πόλεμο
Stop Esso Ενάντια στην Esso/Exxon, τη μεγαλύτερη εταιρία που υποστηρίζει τον Μπους, αλλά και τη μεγαλύτερη υπεύθυνη για την αύξηση της παγκόσμιας θερμοκρασίας
Stop the War Coalition Συμμαχία Σταματήστε τον Πόλεμο στη Βρετανία
World Social Forum 4ο Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ στο Μουμπάι
Znet Τεράστιο πλήθος άρθρων, από Ρόμπερτ Φισκ και Τσόμσκι μέχρι Αρουντάτι Ρόι

περιοδικό ΣΤΑΣΗ στο Χαλάνδρι www.stasi.gr

Έλληνες Οικολόγοι Χωρίς Σύνορα-GEWB http://homepages.pathfinder.gr/gewb

Aπό το Σιάτλ το 1999 στην Αθήνα την άνοιξη του 2006: Τo 4o Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ

Εξι χρόνια κλείνουν αυτές τις μέρες από την ιστορική διαδήλωση στο Σιάτλ των Ηνωμένων Πολιτειών, την διαδήλωση που σηματοδότησε την γέννηση του κινήματος ενάντια στην "καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση".

Οι διαδηλωτές που είχαν συγκεντρωθεί εκείνες τις ημέρες, στα τέλη του Νοέμβρη του 1999 στο Σιατλ, στην "πρωτεύουσα" της Μάικροσοφτ και της Μπόινγκ, την καρδιά της υψηλής τεχνολογίας της Αμερικής, δεν ήταν ιδιαίτερα πολλοί: με βία ξεπερνούσαν τις 30.000. Ούτε ήταν όλοι αποφασισμένοι εχθροί του καπιταλισμού: η πλειοψηφία είχε έρθει να διαδηλώσει για τα δικά της ιδιαίτερα ζητήματα -την καταστροφή του περιβάλλοντος, την "απελευθέρωση" του εμπόριου, την καταλήστευση του Γ' Κόσμου. Οι επαναστάτες, έτσι και αλλιώς μικρή μειοψηφία μέσα στην αμερικανική κοινωνία, ήταν πρακτικά απόντες εκείνη την ημέρα: η περικύκλωση της Συνόδου Κορυφής του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου ήταν έξω από τις προτεραιότητές τους.
Παρόλα αυτά το Σιάτλ έγινε σημείο καμπής, έγινε ένα από αυτά τα μεγάλα γεγονότα που αλλάζουν την ροή της ιστορίας. Υπήρχαν δυο βασικές αιτίες για αυτό.
Η πρώτη ήταν η επιτυχία. Η διαδήλωση κυριολεκτικά αιφνιδίασε όχι μόνο τους συνέδρους αλλά και την αστυνομία και την ίδια την αμερικανική κυβέρνηση. Δεν ήταν η πρώτη φορά που η Σύνοδος Κορυφής ενός διεθνούς οργανισμού "περικυκλωνόταν" από διαδηλωτές. Μέχρι τώρα, όμως, οι περικυκλώσεις αυτές ήταν καθαρά συμβολικές -οι διαδηλωτές κατά κανόνα μετριουνταν σε εκατοντάδες. Αυτή τη φορά μετριούνταν σε δεκάδες χιλιάδες. Η αστυνομία πανικοβλήθηκε, επιτέθηκε με βία στους διαδηλωτές και μετέτρεψε ολόκληρη την πόλη σε πεδίο μάχης.
Και οι σύνεδροι πανικοβλήθηκαν. Στο τέλος οι διοργανωτές δεν είχαν άλλη επιλογή από το να ακυρώσουν την Σύνοδο Κορυφής. Το κίνημα είχε μόλις πετύχει μια απιστευτη νίκη.
Το "μυστικό" αυτής της επιτυχίας ήταν η δεύτερη αιτία που έκανε το Σιατλ σημείο καμπής: αυτή τη φορά δεν είχε καλέσει στην περικύκλωση η μία ή η άλλη ομάδα. Είχαν καλέσει σχεδόν όλες. Στους δρόμους του Σιατλ διαδηλώναν εκείνη την ημέρα πλάι-πλάι οι λιμενεργάτες και οι οικολόγοι, οι φοιτητές και οι ομοφυλόφιλοι, οι ανθρωπιστές που ζητούσαν την παραγραφή των χρεών των Γ'Κόσμου με τους ακτιβιστές των οργανώσεων προστασίας της θαλάσσιας χελώνας. Είχαν συγκεντρωθεί εδώ για να διαδηλώσουν ενάντια στον κοινό εχθρό. Και ο εχθρός δεν ήταν η μια ή η άλλη κυβέρνηση, ούτε η μια ή η άλλη πολυεθνική: ήταν το ίδιο το σύστημα, ο καπιταλισμός της εποχής της "παγκοσμιοποίησης".
Ο πλανήτης ολόκληρος αιφνιδιάστηκε από τα γεγονότα του Σιατλ. Για την πλειοψηφία των ανθρώπων η απίστευτη νίκη, μέσα στην ίδια την καρδιά της Αμερικής, του πιό ισχυρού καπιταλισμού του κόσμου, έμοιαζε με το πρώτο ηλιόλουστο πρωϊνό μετά από έναν κρύο χειμώνα. Για τους ίδιους τους καπιταλιστές έμοιαζε με φάντασμα που γύριζε από τα παλιά. Μα μόλις πριν από μια δεκαετία δεν είχαν πανυγυρίσει "το τέλος του κομμουνισμού", "το τέλος της ιστορίας";
Το Σιατλ, βέβαια, δεν είχε πέσει από τον ουρανό. Είχε προηγηθεί η εξέγερση των Ζαπατίστας, των ινδιάνων ιθαγενών της επαρχίας Τσιάπας του Μεξικού την Πρωτοχρονιά του 1994. Υστερα είχε έρθει η μεγάλη απεργία στη Γαλλία τον Δεκέμβρη του 1995 -μια άπεργία που κράτησε τέσσερεις ολόκληρες βδομάδες. Ο ίδιος ο καπιταλισμός αντιμετώπιζε συνεχώς τεράστια προβλήματα: το φθινόπωρο του 1997 μια νομισματική κρίση είχε σαρρώσει, μέσα σε λίγες μέρες, την μια μετά την άλλη όλες τις "ακμάζουσες" αναδυόμενες οικονομίες της νοτιοανατολικής Ασιας. Τον Αυγουστο του 1998 κατάρρευσε το τραπεζικό σύστημα της Ρωσίας. Υστερα ήρθε η σειρά της LCTM, του μεγαλύτερου κερδοσκοπικού αμοιβαίου κεφαλαίου των ΗΠΑ, που απείλησε να συμπαρασείρει στον πάτο ολόκληρη την παγκόσμια οικονομία. Για τους απλούς ανθρώπους -είτε ζούσαν και δούλευαν στη Νέα Υόρκη και το Παρίσι είτε στο Μπουένος Αϊρες και τη Μανίλα- η οικονομική αυτή αστάθεια μεταφραζόταν σε μόνιμη ανασφάλεια. Και σε φτώχεια. Δυο μήνες αργότερα ήρθε το Σιατλ.

Εξι χρόνια έχουν περάσει από τότε. Μέσα σε αυτά τα χρόνια το κίνημα πλήθυνε, δυνάμωσε, απλώθηκε και ωρήμασε. Τον Σεπτέμβρη του 2000 ήρθε στην Ευρώπη -με την διαδήλωση ενάντια στην Σύνοδο Κορυφής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) στην Πράγα. Ακολούθησε το μεγαλειώδες συλλαλητήριο στην Γένοβα της Ιταλίας, τον Ιούλη του 2001, ενάντια στην σύνοδο των G8 -των ηγετών των 8 ισχυρότερων κρατών του πλανήτη. Αυτή τη φορά δεν είμαστε 30.000 αλλά 300.000. Αλλά και οι G8 δεν αιφνιδιάστηκαν αυτή τη φορά -μας περίμεναν και ήταν προετοιμασμένοι για την σύγκρουση. Η αστυνομία του Μπερλουσκόνι, του πρωθυπουργού της Ιταλίας που είναι και η μια από τις 8 ισχυρότερες χώρες του πλανήτη, επιτέθηκε με δολοφονική μανία στους διαδηλώτές, αφήνοντας πίσω της έναν νεκρό, τον νεαρό Κάρλο Τζουλιάνι και εκατοντάδες τραυματίες.
Η κορυφαία στιγμή του κινήματος ήταν αναμφίβολα η ιστορική 15η Φλεβάρη του 2003, η πρώτη παγκόσμια μέρα δράσης ενάντια στον επερχόμενο αμερικανοβρετανικό πόλεμο στο Ιρακ. Μαζικές διαδηλώσεις -συχνά εκατοντάδων χιλιάδων- πλημμύρισαν εκείνη την ημέρα σχεδόν όλες τις πρωτεύουσες και τις μεγάλες πόλεις του πλανήτη. Στο Λονδίνο οι διαδηλωτές ξεπέρασαν τα δυο εκατομμύρια. Συνολικά, σύμφωνα με τις τελευταίες εκτιμήσεις, εκείνη την ημέρα κινητοποιήθηκαν σε ολόκληρο τον πλανήτη 37 εκατομμύρια άνθρωποι ενάντια στον πόλεμο. Ηταν η μεγαλύτερη συντονισμένη παγκόσμια διαμαρτυρία στην ιστορία μέχρι σήμερα.


Η πορεία του κινήματος μέσα σε αυτά τα 6 χρόνια δεν ήταν ούτε ευθύγραμμη, ούτε δεδομένη. Η ιστορία είναι γεμάτη καμπές και γυρίσματα και το κίνημα χρειάστηκε να απαντήσει, να ανταποκριθεί σε αυτές τις αλλαγές. Ξανά και ξανά βρεθήκαμε αντιμέτωποι με μεγάλες επιλογές, με επιλογές καθωριστικές όχι μόνο για την επιτυχία αλλά και για την ίδια την επιβίωση του κινήματος. Το πιο τρανταχτό παράδειγμα ήταν η επίθεση στους διδυμους πύργους της Νέας Υόρκης την 9 Σεπτέμβρη του 2001. Τι θα έπρεπε να κάνει το κίνημα; Να καταγγείλει "την βία από όπου και αν προέρχεται" και να θρηνήσει μαζί με τον Μπους για τα θυματα της "τρομοκρατίας"; Να πανυγυρίσει για το πλήγμα που υπέστη η αμερικανική υπερδύναμη αδιαφορόντας για τους 3.000 σχεδόν νεκρούς; 'Η να θεωρήσει τα θύματα της επίθεσης θύματα του απύθμενου μίσους που γεννάει το ίδιο το σύστημα με την δυστυχία που σπέρνει στον πλανήτη -θύματα του ίδιου του "παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού", δηλαδή;
Τα ερωτήματα αυτά δεν ήταν ακαδημαϊκά. Τον Σεπτέμβρη του 2001, λίγες μέρες μετά την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους, επρόκειτο να γίνει στις ΗΠΑ η Σύνοδος Κορυφής του ΔΝΤ και το κίνημα είχε προετοιμαστεί για μια ακόμα μαζική περικύκλωση. Κάτω από την πίεση της τραγωδίας της 9/11 οι διοργανωτές αποφάσισαν να ακυρώσουν την διαδήλωση. Πολλοί θεώρησαν ότι το κίνημα είχε πιά πεθάνει. Η σειρά των άρθρων που είχε εγκαινιάσει μόλις η βρετανική "έγκυρη" Finacial Taims για το "αντικαπιταλιστικό κίνημα" διακόπηκε στη μέση. Αν είχε επικρατήσει αυτή η γραμμή της υποχώρησης, το Σιατλ και η Γένοβα θα ήταν σήμερα απλά και μόνο μια φωτεινή ανάμνηση.
Αλλά δεν επικράτησε. Στις ίδιες της ΗΠΑ ένα (μικρό αρχικά) κομμάτι του κινήματος αντί να στραφεί στους θρήνους στράφηκε ενάντια στον ίδιο τον Μπους και τα σχέδιά του να "πάρει εκδίκηση" -να στείλει τα στρατεύματα του να ισοπεδώσουν και να καταλάβουν πρώτα το Αφγανιστάν και ύστερα το Ιρακ. Τα πανό και τα πλακάτ "Not in my Name", "οχι στο όνομά μου" που πάλευαν ενάντια στα πολεμικά σχέδια του Μπους ήταν μια πηγή ελπίδας και έμπνευσης για ολόκληρο το κίνημα.
Στην Ευρώπη, η γραμμή αυτή έγινε κυρίαρχη μέσα στο κίνημα. Αλλά όχι αυτόματα. Χρειάστηκε πραγματική "μάχη" μέσα στο κίνημα για να κυριαρχήσει η άποψη "όχι στον πόλεμο, είτε έχει, είτε δεν έχει την έγκριση του ΟΗΕ" απέναντι στην πιο "μετριοπαθή" και συμβιβαστική άποψη που ζητούσε να κρατήσουμε ίσες αποστάσεις ανάμεσα στον Μπους και τον Σαντάμ Χουσεϊν και επέμενε ότι θα έπρεπε τα συνθήματά μας να είναι "ζυγισμένα" ανάμεσα στην καταγγελία του πολέμου και την καταγγελία της τρομοκρατίας. Το σημείο καμπής ήταν το 1ο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ (ΕΚΦ) που έγινε στην Φλωρεντία της Ιταλίας τον Νοέμβρη του 2002. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι από όλη την Ιταλία συγκεντρώθηκαν το πρωϊ του Σαββάτου 8 Νοέμβρη στην Φλωρεντία για να πάρουν μέρος στην δαδήλωση που είχε οργανώσει το ΕΚΦ και να βροντοφωνάξουν "όχι στον πόλεμο", "κάτω τα χέρια από το Ιρακ", "όχι άλλο αίμα για το πετρέλαιο". Η Συνέλευση των Κινημάτων που έγινε το επόμενο πρωϊ, αποφάσισε να καλέσει σε μια πανευρωπαϊκή μέρα δράσης ενάντια στον επερχόμενο πόλεμο. Η ημερομηνία: 15 Φλεβάρη 2003.
Το πρώτο "Κοινωνικό Φόρουμ" είχε γίνει τον Γενάρη του 2001 στο Πόρτο Αλέγκρε της Βραζιλίας. Αυτό το "Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ" (ΠΚΦ) θα ήταν, σύμφωνα με τους διοργανωτές, η απάντηση του κινήματος στο "Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ" -την ετήσια συνάντηση των πλούσιων και των ισχυρών του πλανήτη που γίνεται παραδοσιακά κάθε χειμώνα στο Νταβός της Ελβετίας. Υστερα ήρθε η Γένοβα. Στην πρώτη διεθνή συνάντηση για την διοργάνωση της διαδήλωσης, τον Μάη του 2001, οι σύνεδροι αποφάσισαν να αυτονομαστούν "Κοινωνικό Φόρουμ της Γένοβας". Μέσα στους επόμενους μήνες δεκάδες -αλλού μικρά, αλλού μεγάλα- "Κοινωνικά Φόρουμ" ξεφύτρωσαν σε όλη την Ιταλία.
Οι δεκάδες χιλιάδες ακτιβιστές που συγκεντρώθηκαν τον Νοέμβρη του 2002 στην Φλωρεντία δεν είχαν έρθει μόνο για να πάρουν μέρος σε κάποιες από τις εκατοντάδες συζητήσεις του ΕΚΦ αλλά και για να συναποφασίσουν το μέλλον του κινήματος. Το ΕΚΦ δεν είναι απλά και μόνο ένας "χωρος" συνύπαρξης και ανταλλαγής απόψεων. Είναι το "κεντρικό επιτελείο" του κινηματος.

Το κίνημα απογειώθηκε στην Ιταλία μετά την Γένοβα και την Φλωρεντία. Η Ρώμη πλημμύρισε ξανά και ξανά με εκατομμύρια διαδηλωτές ενάντια στην εμπλοκή στον πόλεμο του Μπους. Η κυβέρνηση του Μπερλουσκόνι βρέθηκε ξανά και ξανά αντιμέτωπη με δυνατές απεργίες, μεγάλες φοιτητικές κινητοποιήσεις και μαζικά συλλαλητήρια. Στην Γαλλία, τη χώρα που φιλοξένησε τον Νοέμβρη του 2003 το 2ο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ, το κίνημά μας είχε μια τεράστια νίκη: το "όχι" στιο Ευρωσύνταγμα, τον περασμένο Μάη. Στη Βρετανία, όπου έγινε το 3ο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ, η αριστερά κατάφερε, στις εκλογές που ακολούθησαν να μπεί ξανά, ύστερα από μισό αιώνα, στο κοινοβούλιο. Και στην Ιταλία και στην Γαλλία και στην Βρετανία το ΕΚΦ λειτούργησε σαν πηγή έμπνευσης και για το κίνημα και για την αριστερά. Το ίδιο θέλουμε να γίνει και τον Απρίλη με το 4ο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ στην Ελλάδα. Η επιτυχία, όμως, δεν θα έρθει αυτόματα, από τον ουρανό. Το κίνημά μας βρίσκεται και πάλι αντιμέτωπο με μεγάλες προκλήσεις. Οι απαντήσεις μας και οι επλογές μας θα παίξουν κρίσιμο ρόλο.

Ενα κομμάτι της αριστεράς στην Ελλάδα, με πρώτη και κύρια την ηγεσία του ΚΚΕ, αντιμετωπίζει εχθρικά το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ. "Το ΕΚΦ", έγραφε χαρακτηριστικά ο Ριζοσπάστης τον Φλεβάρη "αποτελεί μια ανοιχτή επέμβαση ενάντια στο λαϊκό κίνημα και τους αγώνες στη χώρα μας. Οχι μόνο γιατί οι ευρωπαϊκές δυνάμεις δεν έχουν δείξει την παραμικρή αλληλεγγύη στους αγώνες που βρίσκονται σε εξέλιξη, αλλά και γιατί οι ντόπιοι διοργανωτές βρίσκονται στον αντίποδα αυτών των αγώνων (από την συναινετική πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, τους συνενόχους στον "εθνικό διάλογο" για την Παιδεία, τους ευρωφιλελεύθερους τους Συνασπισμού κλπ)". Το ΚΚΕ αντιμετωπίζει το ΕΚΦ σαν ένα φεστιβάλ της Σοσιαλδημοκρατίας που όχι μόνο ελέγχεται από τις ηγεσίες της ευρωπαϊκής Κεντροαριστεράς αλλά έχει και στενές σχέσεις με τις κυβερνήσεις, την Ευρωπαϊκή Ενωση και τις ίδιες τις μεγάλες επιχειρήσεις. "Ας στείλουν έγκαιρα την πρόσκλησή τους στον κύριο Μπαρόζο (τον επίτροπο Οικονομικών της ΕΕ" έγραφε κοροϊδευτικά ο Νίκος Σαρετάκης στον Ριζοσπάστη. "Με τέτοιους όρους ίσως 'μια άλλη τράπεζα είναι εφικτή'... ένας άλλος κόσμος, όμως, σίγουρα ΟΧΙ...".
Αυτή η επίθεση δεν είναι απλά και μόνο κοντόθωρη. Είναι και πέρα για πέρα ψεύτικη. Πως μπορεί να λέει κανείς ότι οι δυνάμεις που έστειλαν πχ. το Ευρωσύνταγμα στα σκουπίδια στην Γαλλία καθοδηγούνται από τον Μπαρόζο; Πως μπορεί να καταγγέλει κανείς σαν "όργανο του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού" το κίνημα που ανάγκασε την κυβέρνηση της Ισπανίας να αποσύρει τα στρατεύματά της από το Ιρακ; Πως μπορεί να θεωρεί κανείς ότι τα συνδικάτα που οργάνωσαν πχ. την μάχη ενάντια στο Ασφαλιστικό του Γιαννίτση το 2001 ή την γενική απεργία στις 14 Δεκέμβρη του 2005 ενάντια στον προϋπολογισμό του Αλογοσκούφη "βρίσκονται στον αντίποδα των αγώνων";
Η αλήθεια είναι ότι αυτές οι καταγγελίες του Ριζοσπάστη δεν ανταποκρίνονται ούτε στην ίδια τη στάση του ΚΚΕ στο διεθνές κίνημα. Διαβάζουμε πχ. στον "Ρ' της 3/12/2005 στο Ανακοινωθέν της Γραμματείας του Παγκόσμιου Συμβουλίου Ειρήνης (ΠΣΕ) ότι:
"Η Γραμματεία του ΠΣΕ (που συνεδρίασε στην Κούβα) συζήτησε και επεξεργάστηκε ένα πλάνο δράσης για το προσεχές διάστημα (εκδηλώσεις του ΠΣΕ και ευρύτερες):...
* 24-29 του Γενάρη 2006, Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ Αμερικής, Καράκας-Βενεζουέλα".
Ε, μη μας πουν ότι και ο Κάστρο και ο Τσάβες και το ΠΣΕ συμμετέχουν σε Φόρουμ - όργανα του ιμπεριαλισμού!
Ο Μπαρόζο δήλωσε πράγματι ότι θα ήθελε να "συνομιλήσει" με τις 150.000 που συγκεντρώνονται στο Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ. Μάταια προσπαθεί ο Ριζοσπάστης να ερμηνεύσει αυτή την δήλωση σαν απόδειξη "συμβιβασμού" με τον καπιταλισμό. Δεν είναι οι 150.000 αυτοί που ζητάνε να "συνομιλήσουν" με τον Μπαρόζο. Το αντίστροφο συμβαίνει. Το μόνο που αποδεικνύει αυτή η δήλωση είναι την δύναμη του κινήματός μας: όπως φάνηκε και στη Γαλλία τον Μάη, ούτε η Κομισιόν, ούτε οι κυβερνήσεις, ούτε οι καπιταλιστές μπορούν πιά να μας αγνοούν.
Το 4ο ΕΚΦ θα είναι ένα μεγάλο γεγονός για το κίνημα στην Ελλάδα. Κανένας αγωνιστής δεν πρόκειται να το αγνοήσει -είτε θέλει, είτε δεν θέλει η ηγεσία του ΚΚΕ. Δεκάδες χιλιάδες εργάτες, φοιτητές, άνεργοι, μαθητές, συνδικαλιστές, ακτιβιστές από τα κινήματα, μέλη των μη κυβερνητικών οργανωσεων θα έρθουν στην Αθήνα για να παρακολουθήσουν τις εκδηλώσεις, να πάρουν μέρος στις συζητήσεις, να ανταλλάξουν απόψεις και να αποφασίσουν για τα επόμενα βήματα. Εκατοντάδες χιλιάδες συνάδελφοί τους από την Ελλάδα, την Ευρώπη αλλά και τον κόσμο ολόκληρο θα έχουν τις μέρες εκείνες στραμμένα τα μάτια τους στην Αθήνα για να μάθουν τι συζητήθηκε, τι προτάθηκε και τι αποφασίστηκε. Ο τρόπος με τον οποίο θα οργανώσουμε το 4ο ΕΚΦ θα έχει καταλυτική σημασία για την επιτυχία του.
Η δύναμη του κινήματός μας στηρίχτηκε στην ενότητα, στο "δεύτερο μυστικό" του Σιατλ: στην συνένοση συνδικάτων, οικολογικών οργανώσεων, αριστερών κομμάτων, γυναικείων κηνήσεων, μη κυβερνητικών οργανισμών κλπ σε ένα μέτωπο, ενάντια σε έναν κοινό εχθρό -τον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό και τους διεθνείς οργανισμούς του. Αυτό το "μυστικό" θα πρέπει να το διαφυλάξουμε στο 4 ΕΚΦ.

Μια μερίδα του κινήματος πιέζει για ένα Κοινωνικό Φόρουμ κατακερματισμένο, χωρισμένο -ακόμα και χωροταξικά- σε διαφορετικές "θεματικές ενότητες". Οι οικολόγοι θα βρίσκονται με τους οικολόγους και τα συνδικάτα με τα συνδικάτα -αλλά ό ένας μακριά από τον άλλον. Οι μεγάλες συζητήσεις -όπου μπορούν να βρεθούν στο ίδιο πάνελ μια δάσημη προσωπικότητα της αριστεράς με έναν νέο ακτιβιστή από κάποιο "περιφεριακό" κίνημα- θα πρέπει να εγκαταλειφθούν. Ολες οι συζητήσεις θα πρέπει, σύφωνα με τις απόψεις τους, να είναι "αυτοοργανωμένες" -να γίνονται με πρωτοβουλία και ευθύνη των ίδιων των οργανώσεων που τις προτείνουν. Το Φόρουμ δεν θα είναι ένας χώρος ανταλλαγής απόψεων ανάμεσα στα διάφορα κινήματα αλλά απλά ένας χώρος κοινής συνεύρεσης.
Οι απόψεις αυτές συτηρίζονται στις ιδέες της "αυτονομίας" -ενός πολιτικού ρεύματος του οποίου οι πιο γνωστοί εκπρόσωποι είναι ο Τόνι Νέγκρι και ο Μάικλ Χαρντ, οι συγγραφείς των βιβλίων "Η Αυτοκρατορία" και "Το Πλήθος". Για την αυτονομία οι εργατικοί αγώνες έχουν μικρή σημασία -μια μεγάλη απεργία είναι ισοδύναμη (αν όχι και υποδεέστερη) σε σημασία για την μάχη ενάντια "στην αυτοκρατορία" από μια πχ. αντιρατσιστική συναυλία. Οι μάχες ενάντια στις συγκεκριμένες επιθέσεις των αφεντικών είναι ασήμαντες μπροστά στον γενικότερο πόλεμο ενάντια στην "υπερεθνική ελίτ". Ο ίδιος ο Νέγκρι γελοιοποιήθηκε, κυριολεκτικά, στα μάτια εκατομμυρίων αγωνιστών στις αρχές της χρονιάς υποστηρίζοντας ενεργά, σε δημόσιες συγκεντρώσεις στην Γαλλία, πλάϊ-πλάι με στελέχη της κυβέρνησης, το "ναι" στο Ευρωσύνταγμα.

Το 4ο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ της Αθήνας έχει όλες τις προϋποθέσεις για να γίνει ένας μεγάλος σταθμός για το κίνημα. Για να το πετύχουμε όμως αυτό θα χρειαστεί να συνδεθούμε με όλες τις πραγματικές και κρίσιμες μάχες που δίνει το κίνημα και στην Ελλάδα, και στην Ευρώπη και στον κόσμο ολόκληρο. Να συνδεθούμε με τους αγώνες ενάντια στην κυβέρνηση του Καραμανλή -να κάνουμε για το εργατικό κίνημα το Φόρουμ τον επόμενο σταθμό μετά την διαδήλωση της ΔΕΘ τον περασμένο Σεπτέμβρη και ην γενική απεργία της 14ης Δεκέμβρη. Να συνδεθούμε με τους αγώνες της νεολαίας που ξεφτίλισε τον περασμένο μήνα την κυβέρνηση της Γαλλίας. Να συνδεθούμε με τους αγώνες των μεταναστών ενάντια στον ρατσισμό της "Ευρώπης Φρούριο". Να συνδεθούμε με την αντίσταση στο Ιρακ, στο Αφγανιστάν και την Παλαιστίνη. Να συνδεθούμε με το αντιπολεμικό κίνημα στις ΗΠΑ που "απειλεί" να κάνει τον Μπους έναν νεό Νίξον.

Η "Πρωτβουλία Γένοβα 2001" θα δώσει όλες της τις δυνάμεις για να γίνει και το 4ο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ ένας σταθμός στον αγώνα μας για έναν άλλο κόσμο.

4 - 7 ΜΑΗ στην ΑΘΗΝΑ το 4ο ΕΚΦ

Στις 4 - 7 Μάη στην Αθήνα θα γίνει το 4ο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ, όπως αποφασίσαμε στην Προπαρασκευαστική Σύνοδο που έγινε στη Βιέννη.

Η αλλαγή έγινε εξαιτίας της διενέργειας των Ιταλικών Βουλευτικών Εκλογών στις 9 Απρίλη.

www.fse-esf.org

Πρόγραμμα Δράσης από το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ

Η “Προπαρασκευαστική Συνέλευση” για το 4ο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ που έγινε το Σαββατοκύριακο στην Βιέννη κατέληξε σε μια σειρά από σημαντικές αποφάσεις.

Πρώτα απ’ όλα, η Συνέλευση κατέληξε σε ένα “σχέδιο δράσης”, σε μια σειρά από κοινές κινητοποιήσεις για τους μήνες που έρχονται. Στις 11 και στις 14 Φλεβάρη πρόκειται να γίνουν μεγάλες διαδηλώσεις σε πολλές ευρωπαϊκές πόλεις ενάντια στην διαβόητη “οδηγία Μπόλκενσταϊν”.

Η “οδηγία Μπόλκενσταϊν” δίνει το δικαίωμα στις επιχειρήσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης να απασχολούν εργαζόμενους από διαφορετικές χώρες με τις συνθήκες εργασίας και τις αμοιβές που ισχύουν στη χώρα απ’ όπου προέρχονται και όχι στη χώρα που δουλεύουν. Τα αφεντικά της Ευρώπης, με άλλα λόγια, θα έχουν την δυνατότητα να προσλαμβάνουν Πολωνούς ή Σλοβάκους εργάτες και να τους στέλνουν να δουλεύουν στη Γερμανία ή την Ιρλανδία με μισθούς, ωράρια και συντάξεις Πολωνίας ή Σλοβακίας.

Τον περασμένο μήνα ξέσπασε γενική απεργία στην Ιρλανδία ενάντια στην απόπειρα μιας ναυτιλιακής εταιρείας, της Irish Ferries, να προσλάβει, στο πνεύμα της “οδηγίας Μπόλκενσταϊν”, ανατολικοευρωπαίους ναυτεργάτες με μεροκάματα Ανατολικής Ευρώπης (δηλαδή 50% χαμηλότερα από τις συλλογικές συμβάσεις της Ιρλανδίας) στα πλοία της. Η απεργία ήταν τόσο δυνατή που ανάγκασε την Irish Ferries σε άτακτη υποχώρηση.

Οι κινητοποιήσεις στις 11 και τις 14 Φλεβάρη θα είναι η συνέχεια. Στις 18 Μάρτη τα αντιπολεμικά κινήματα καλούν σε ένα γύρο μεγάλων κινητοποιήσεων σε ολόκληρο τον κόσμο ενάντια στον πόλεμο και την κατοχή του Ιράκ. “Στην τρίτη επέτειο του πολέμου στο Ιράκ”, λέει χαρακτηριστικά η απόφαση που κυκλοφόρησε το αντιπολεμικό κίνημα μετά την συνάντηση της Βιέννης, “θέλουμε να έχουμε μια παγκόσμια μέρα δράσης ενάντια στην κατοχή του Ιράκ με κεντρικό σύνθημα ‘Βάλτε τέλος στην κατοχή του Ιράκ, φέρτε τώρα πίσω τα στρατεύματα’. Θα προσπαθήσουμε να έχουμε μεγάλες κινητοποιήσεις στις 18 Μάρτη όπως είχαμε στις 15 Φλεβάρη του 2003 σε όλη την Ευρώπη”.

Στις αρχές του Μάη έχει προγραμματιστεί μια επίσημη συνάντηση κορυφής ανάμεσα στους ηγέτες της Λατινικής Αμερικής και τους ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ενωσης στις Βρυξέλλες και το κίνημα ετοιμάζεται να απαντήσει με μια διαδήλωση συμπαράστασης στα κινήματα της Λατινικής Αμερικής και μια “αντισύνοδο” στην Βιέννη (εφόσον η Αυστρία έχει την προεδρία της ΕΕ αυτό το εξάμηνο) στις 10-13 Μάη.

Το ίδιο το 4ο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ αποφασίστηκε να πραγματοποιηθεί στις 4-7 Μάη. Στην προηγούμενη Προπαρασκευαστική Συνέλευση που είχε γίνει τον Σεπτέμβρη στην Ιστανμπούλ, είχαμε επιλέξει, σαν καλύτερη ημερομηνία, τις 6-9 Απρίλη. Πριν μερικές βδομάδες, όμως, η κυβέρνηση της Ιταλίας ανακοίνωσε ότι θα προκηρύξει γενικές εκλογές για τις 9 Απρίλη.

Η ανακοίνωση αυτή άνοιξε μια ολόκληρη συζήτηση -να αναβάλλουμε την διοργάνωση του Φόρουμ ή όχι και αν την αναβάλλουμε να την αναβάλλουμε για πότε; Στη Βιέννη προτάθηκαν τελικά από την πλευρά της ελληνικής οργανωτικής επιτροπής δυο νέες πιθανές ημερομηνίες: η πρώτη στις 4-7 Μάη και η δεύτερη μια βδομάδα αργότερα, στις 11-14 Μάη. Και οι δυο ημερομηνίες είχαν σοβαρά μειονεκτήματα -η πρώτη αφήνει όλες κι όλες δυο μέρες περιθώριο για τις τελικές ετοιμασίες μετά το τέλος των διακοπών του Πάσχα, η δεύτερη συνέπιπτε με την αντισύνοδο για την Λατινική Αμερική στη Βιέννη. Μετά από μια σύντομη συζήτηση η Συνέλευση επέλεξε την πρώτη ημερομηνία. Από την πλευρά μας, σαν ελληνική οργανωτική επιτροπή υποσχεθήκαμε να δουλέψουμε σκληρά έτσι ώστε να υπερκαλύψουμε το πρόβλημα των πασχαλινών διακοπών.

Τον Ιούνη οι G8, οι ηγέτες των 8 ισχυρότερων κρατών του πλανήτη πρόκειται να συναντηθούν στην Αγία Πετρούπολη και το κίνημα στην Ρωσία τους ετοιμάζει από τώρα μια θερμή “υποδοχή” -σαν αυτήν που τους είχαμε ετοιμάσει τον Ιούλη του 2001 στη Γένοβα της Ιταλίας. Η Προπαρασκευαστική Συνέλευση της Βιέννης αποφάσισε ομόφωνα να συμπεριλάβει τις κινητοποιήσεις της Πετρούπολης τον Ιούνη του 2006 στον κατάλογο των κινητοποιήσεων του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Φόρουμ και υποσχέθηκε να κάνει ότι μπορεί για να είναι αυτές οι κινητοποιήσεις μαζικές και πετυχημένες.

Στην Προπαρασκευαστική της Βιέννης έγινε ακόμα μεγάλη συζήτηση για το πρόγραμμα του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Φόρουμ της Αθήνας. Οι προηγούμενες προπαρασκευαστικές συνελεύσεις είχαν αποφασίσει την οργάνωση των συζητήσεων και των εκδηλώσεων γύρω από 16 κύριες θεματικές ενότητες -τον πόλεμο, τον νεοφιλελευθερισμό, τον ρατσισμό, τα κοινωνικά δικαιώματα κλπ. Σύμφωνα με τις πρώτες εκτιμήσεις στο ΕΚΦ θα υπάρχουν συνολικά 400 περίπου μικρές και μεγάλες συζητήσεις οργανωμένες από εκατοντάδες διαφορετικά δίκτυα, ομάδες και οργανώσεις του κινήματος.

Στη Βιέννη, η ελληνική οργανωτική επιτροπή πρότεινε, πέρα από αυτές τις συζητήσεις, 6 μεγάλες εκδηλώσεις, οργανωμένες κεντρικά από την ίδια την Προπαρασκευαστική Συνέλευση που θα δίνουν το “στίγμα” του ΕΚΦ της Αθήνας. Τα θέματα αυτών των εκδηλώσεων θα είναι: 1)Ο πόλεμος, η κατοχή στο Ιράκ, το Αφγανιστάν και την Παλαιστίνη και το αντιπολεμικό και αντικατοχικό κίνημα. 2)Κοινωνικές και εργατικές αντιστάσεις στον νεοφιλελευθερισμό. 3)Μετανάστες και πρόσφυγες στην Ευρώπη. 4)Η Ευρώπη μετά το Οχι στο Ευρωσύνταγμα. 5)Επτά χρόνια μετά το Σιατλ: η ανάπτυξη και οι προοπτικές του κινήματος. 6)Παγκοσμιοποίηση και Περιβάλλον.

Οι τελικές αποφάσεις για το πρόγραμμα θα παρθούν στις επόμενες προπαρασκευαστικές συνελεύσεις που πρόκειται να γίνουν τον Μάρτη στην Φρανκφούρτη της Γερμανίας και τον Απρίλη στην Αθήνα.

Διακήρυξη της Διεθνούς Διάσκεψης Ειρήνης του Λονδίνου

Το παρόν συνέδριο, αποτελούμενο από αντιπροσώπους του ιρακινού, του βρετανικού, του αμερικανικού και πολλών άλλων λαών, οι οποίοι προέρχονται από κάθε τμήμα της κοινωνίας, διακηρύσσει ότι η κρίση η οποία έχει προκληθεί από την εισβολή και την κατοχή του Ιράκ είναι το κεντρικό πρόβλημα της παγκόσμιας πολιτικής σήμερα και απαιτεί άμεση αντιμετώπιση.

Επιβεβαιώνει πως η εισβολή στο Ιράκ το 2003 ήταν παράνομη, παραβίασε τον Καταστατικό Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών και δικαιολογήθηκε από τους εισβολείς με ψέματα που κατασκευάστηκαν για να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη.

Διακηρύσσει πως η κατοχή του Ιράκ από αμερικάνικες και βρετανικές στρατιωτικές δυνάμεις έχει φέρει εξαθλίωση και βάσανα στο λαό του Ιράκ. Η κατοχή αντιπροσωπεύει την άρνηση των εθνικών δικαιωμάτων τους, εμποδίζει την κοινωνική, οικονομική και πολιτική ανάπτυξη και απειλεί την ευρύτερη ειρήνη στη Μέση Ανατολή και τον κόσμο. Εχει επιφέρει την απώλεια δεκάδων χιλιάδων ζωών Ιρακινών, όπως και περισσότερων από 2000 στρατιωτών από τους κατοχικούς στρατούς.

Το παρόν συνέδριο, γι’ αυτό, απαιτεί άμεσο τερματισμό της κατοχής του Ιράκ, όπως απαιτείται και από την πλειοψηφία του ιρακινού, του βρετανικού και του αμερικάνικου λαού. Απαιτεί την απόσυρση των κατοχικών στρατιωτικών δυνάμεων και την επιστροφή της πλήρους κυριαρχίας στον ιρακινό λαό, στον οποίο πρέπει να επιτραπεί να καθορίσει το ίδιο του το μέλλον, χωρίς εξωτερικές παρεμβάσεις.

Χαιρετίζουμε τον αγώνα του ιρακινού λαού για εθνική απελευθέρωση και το παγκόσμιο κίνημα ενάντια στον πόλεμο και την κατοχή.

Δεσμευόμαστε να επιταχύνουμε την εκστρατεία μας ενάντια στην κατοχή μέχρι αυτή να τερματιστεί. Γι’ αυτό το σκοπό, καλούμε το αντιπολεμικό κίνημα σε όλες τις χώρες να:
1) Οργανώσει διεθνείς διαδηλώσεις στις 18-19 Μάρτη 2006, την τρίτη επέτειο του πολέμου και της εισβολής, ζητώντας την άμεση απόσυρση των στρατευμάτων και τον τερματισμό της κατοχής
2) Οργανώσει καμπάνια για μια πλήρη διεθνή δημόσια έρευνα γύρω από την επίθεση στη Φαλούτζα τον περασμένο χρόνο
3) Δώσει πλήρη υποστήρξη στις κμπάνιες των οικογενειών στρατευμένων από τις ΗΠΑ, τη Βρετανία και τις άλλες κατοχικές χώρες
4) Αναπτύξει διεθνή συντονισμό από αυτό το συνέδριο για να σχεδιαστούν μελλοντικές δράσεις.
5) Οργανώσει καμπάνια ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του ιρακινού πετρελαίου
6) Αντιταχθεί σε κάθε επίθεση στο Ιράν ή τη Συρία.

ΟΧΙ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΣΙΤΙΣΗΣ ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΑΓ.ΟΛΓΑ

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΕΝΟΒΑ Ν.ΙΩΝΙΑΣ-ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ
ΟΧΙ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΣΙΤΙΣΗΣ ΣΤΟ ΑΓ.ΟΛΓΑ

Απόπειρα «δούρειου ίππου» για ιδιωτικοποιήσεις αποτελεί η πρόθεση της Β΄ ΔΥΠΕ να δώσει την σίτιση σε ιδιωτική εταιρία κέτερινγκ.
Μετά από ένα μήνα που κράτησε η ανακαίνιση των μαγειρείων στο Αγ.Ολγα και με κόστος 70.000 ευρώ, επιχειρείται η προσωρινή λύση της σίτισης των ασθενών με κέτερινγκ, να γίνει μόνιμο καθεστώς.
Στον βρόντο λοιπόν η ανακαίνιση των μαγειρείων? Στον βρόντο οι διαμαρτυρίες των ασθενών και των εφημερευόντων ιατρών για κακής ποιότητας υπηρεσίες κέτερινγκ? Γιατί τέτοια βιασύνη, ποια συμφέροντα κρύβονται από πίσω?
Πρόκειται για συνειδητή και προσχεδιασμένη επιλογή να περνάνε τομείς των νοσοκομείων σε ιδιώτες (καθαριότητα, φύλαξη, σίτιση, κλπ), ενώ την ίδια ώρα υπάρχουν περίπου 25.000 κενές οργανικές θέσεις προσωπικού στα δημόσια νοσοκομεία, όπως κατήγγειλε η ΠΟΕΔΗΝ στο συνέδριό της που διεξάγεται αυτές τις μέρες.
Ακόμα να γίνει πράξη η παραμυθένια υπόσχεση του υπουργού υγείας για 9.000 τοποθετήσεις νοσηλευτικού προσωπικού μέσα στο 2005.
Την ίδια ώρα 500 κρεβάτια μένουν κλειστά στο Αττικό νοσοκομείο, ενώ «νοικιάζονται» από το ΕΣΥ κλίνες στο Ερρίκος Ντυνάν.
Αυτός ο «Ιός» της «σεμνής, ταπεινής» και τμηματικής-μουλωχτής ιδιωτικοποίησης επιχειρεί να εισχωρήσει στο Αγ.Ολγα.
Δεν θα αφήσουμε τα σχέδια της κυβέρνησης να περάσουν, ενωτικά και αγωνιστικά, στηρίζοντας τους αγώνες και τα αιτήματα των εργαζομένων του νοσοκομείου, που ήδη έχουν εκδώσει ανακοίνωση για το θέμα.

-ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΕΡΔΗ
-Η ΥΓΕΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΠΟΥΛΗΜΑ

Υπέκλεπταν την Συμμαχία Σταματήστε τον Πόλεμο!

Ο Γιάννης Σηφακάκης, συντονιστής της Συμμαχίας Σταματήστε τον Πόλεμο βρίσκεται στην λίστα των υπό παρακολούθηση ατόμων που επέδωσε στους δημοσιογράφους ο κυβερνητικός εκπρόσωπος.

Πρόκειται για χειροπιαστή απόδειξη ποιοι μηχανισμοί βρίσκονται πίσω από το κύκλωμα παρακολούθησης. Είναι οι μηχανισμοί των Μπούς και Μπλέρ και των φίλων τους που στο όνομα του "πολέμου κατά της τρομοκρατίας" καταργούν τις ελευθερίες όλων μας.
Είναι οι ίδιοι μηχανισμοί που απήγαγαν τους 28 Πακιστανούς μετανάστες πέρυσι με συμμετοχή της MI6 και πρακτόρων της ΕΥΠ.
Υπεύθυνη, είναι η ίδια η κυβέρνηση που με την πολιτική εμπλοκής στα σχέδια του Μπούς και του Μπλέρ για συνέχιση της κατοχής στο Ιράκ και το Αφγανιστάν διολισθαίνει σε απαράδεκτες αντιδημοκρατικές πρακτικές.
Η απάντηση μας θα είναι ηχηρή με το Μεγάλο Αντιπολεμικό Συλλαλητήριο στις 18 Μάρτη, μέρα δράσης που όρισε το παγκόσμιο κίνημα στο Καράκας με την στήριξη τουπροέδρου της Βενεζουέλας Ούγκο Τσάβες.

ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 9 ΦΛΕΒΑΡΗ, 6.00 μμ στα ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ

Συγκλονιστικές μαρτυρίες από το 6ο ΠΚΦ στο Καράκας

Μια λέξη επαναλαμβανόταν συνεχώς στο Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ που έγινε την περασμένη βδομάδα: η λέξη επανάσταση.

Φέτος το ΠΚΦ έγινε στην πρωτεύουσα της Βενεζουέλας, το Καράκας. Η επιλογή του συγκεκριμένου τόπου είχε σαν αποτέλεσμα στις συναντήσεις να μην συζητάμε απλά γιατί χρειαζόμαστε ένα καλύτερο κόσμο: συζητούσαμε πώς μπορούμε να τον πετύχουμε, εδώ και τώρα.

Και στα προηγούμενα ΠΚΦ υπήρχαν συζητήσεις για τα κρίσιμα ζητήματα. Η παρουσία όμως τεράστιων αριθμών αντιπροσώπων από την Βραζιλία, την Κολομβία, τον Ισημερινό και πάνω από όλα από την ίδια την Βενεζουέλα έδωσε νέα πνοή σε αυτές τις συζητήσεις.

Σε όλη την Λατινική Αμερική το κίνημα ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον νεοφιλελευθερισμό κάνει μεγάλα βήματα.

Δεκάδες χιλιάδες Βενεζολάνοι ήρθαν στο ΠΚΦ, μετατρέποντάς το σε μια τεράστια γιορτή. Η συζήτηση ξεχείλισε στους ίδιους τους δρόμους και αγκαλιάστηκε από τα πιο φτωχά στρώματα της κοινωνίας. Αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στον πρόεδρο της χώρας, τον Ούγκο Τσάβες. Πολύ δύσκολα μπορεί να φανταστεί κανείς τον πρόεδρο οποιασδήποτε άλλης χώρας να λέει στο ακροατήριό του, σε ένα ασφυκτικά γεμάτο στάδιο:

«Δεν πρόκειται να υπάρξει επόμενος αιώνας μετά τον 21ο αν δεν αλλάξουμε την πορεία αυτού του αιώνα. Η φράση του Καρλ Μαρξ –σοσιαλισμός ή θάνατος- είναι σήμερα πιο κρίσιμη παρά ποτέ. Αλλά σήμερα μιλάμε για τον θάνατο του ανθρώπινου είδους. Ο καπιταλισμός σκοτώνει τον πλανήτη, το περιβάλλον, την ζωή στις θάλασσες, αποξηραίνει τους ποταμούς και τις λίμνες.

Το καταστροφικό μοντέλο του καπιταλισμού καταστρέφει την ζωή στον πλανήτη. Ή σήμερα ή ποτέ, όπως είπε ο Φιντέλ Κάστρο. Αύριο θα είναι πολύ αργά».

Ο Τσάβες προειδοποίησε ότι οι ετήσιες σύνοδοι του Παγκόσμιου
Κοινωνικού Φόρουμ κινδυνεύουν να μετατραπούν «σε ένα φόρουμ συζητήσεων χωρίς αποφάσεις». Και κάλεσε για την δημιουργία ενός παγκόσμιου αντιιμπεριαλιστικού μετώπου.

Οι αναφορές του Τσάβες στον σοσιαλισμό στον 21ο αιώνα είχαν σαν αποτέλεσμα να απλωθεί η συζήτηση αυτή σε ολόκληρο το φόρουμ. Υπήρχε, όμως, μια αντίφαση. Ο Τσάβες ξέφυγε από αυτά που έλεγε για να πλέξει το εγκώμιο του Λούλα, του προέδρου της Βραζιλίας. «Στεκόμαστε πλάϊ-πλάϊ», είπε.

Ο Λούλα, ο πρόεδρος του βραζιλιάνικου Εργατικού Κόμματος βρέθηκε στο στόχαστρο της κριτικής των αντιπροσώπων από την Βραζιλία όχι μόνο λόγω της επιβολής νεοφιλελεύθερων μέτρων αλλά και λόγω της αποστολής στρατευμάτων στην κατεχόμενη από τις ΗΠΑ Αϊτή.

Την ίδια ώρα που ο Τσάβες μιλάει για την ανάγκη μιας αντιμπεριαλιστικής ενότητας, προωθεί μια συμμαχία ανάμεσα στην Βενεζουέλα, τον Εβο Μοράλες, τον νέο ριζοσπάστη πρόεδρο της Βολιβίας και τις κεντροαριστερές κυβερνήσεις της Αργεντινής, της Βραζιλίας, της Ουρουγουάης και της Χιλής. Αυτά έρχονται σε μεγάλη αντίθεση με την διάθεση των περισσότερων μέσα στο ΠΚΦ.


Σε μια συνάντηση που έγινε για την αντίσταση στον ιμπεριαλισμό στην Λατινική Αμερική ο κόσμος από την περιοχή έλεγε ότι υποστηρίζει την επανάσταση στην Βενεζουέλα. Ενας παλιός αντάρτης, όμως, που δραστηριοποιείται τώρα στα μπάριος (τις παραγκογειτονιές) του Καράκας έλεγε ότι ο Τσάβες βρίσκεται αντιμέτωπος με δυο εχθρούς –τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και την παλιά, διεφθαρμένη γραφειοκρατία. Το κίνημα, έλεγε, πρέπει να είναι έτοιμο να αντιμετωπίσει και τους δύο. Και για να το κάνει αυτό χρειάζεται να αναπτύξει όλες τις μορφές του αγώνα –αποτελεσματικά συνδικάτα, λαϊκή εξουσία και λαϊκές πολιτοφυλακές.

Το πρωϊ της Πέμπτης έγινε το αδιαχώρητο σε μια συζήτηση που έγινε, όσο απίστευτο και να ακούγεται, στο ξενοδοχείο Χίλτον, για την οικοδόμηση της λαϊκής εξουσίας. Ο κόσμος συζητούσε για λαϊκά συμβούλια που δημιουργήθηκαν τον περασμένο Ιούνη στην Βολιβία. Υπήρχε ένα μεγάλο ερώτημα, ο στόχος μας είναι η σοσιαλιστική ή η λαϊκή επανάσταση; Πολλοί ομιλητές υποστήριξαν την ανάγκη να φτιαχτούν συμβούλια στους χώρους δουλιάς και τις γειτονιές. Αυτά τα συμβούλια θα έπρεπε να συνενώσουν τους ιθαγενείς (τους απογόνους των παλιών κατοίκων της Λατινικής Αμερικής), τους ακτήμονες εργάτες γης και τους φτωχούς των μπάριος μαζί με τους εργάτες.

Το μεγαλύτερο χειροκρότημα το εισέπραξε η Μπρίσε Βραγκάτο από το ριζοσπαστικό αριστερό κόμμα P-SOL της Βραζιλίας όταν κατάγγειλε τον Λούλα για την συνεργασία του με τον Μπους, τις πολυεθνικές και τους τραπεζίτες. Κάλεσε την αριστερά να φτιάξει παντού κόμματα σαν το P-SOL, μαζικά κόμματα που θα αγκαλιάζουν όλους όσους απορρίπτουν την νεοφιλελεύθερη ομοφωνία της κεντροαριστεράς.

Σε μια άλλη συζήτηση ένας εκπρόσωπος από το κίνημα των ακτημόνων της Βραζιλίας, το MST, είπε ότι λόγω της πολιτικής του Λούλα η εργατική τάξη και τα κοινωνικά κινήματα στην Βραζιλία, την μεγαλύτερη χώρα της Λατινικής Αμερικής, είναι σε κρίση. Ενωσε και αυτός την φωνή του με αυτούς που υποστηρίζουν την ανάγκη για ένα νέο πολιτικό κόμμα, λέγοντας: «Δεν φτάνει να μπει κανείς σε ένα λεωφορείο και να αρχίσει να ταξιδεύει. Χρειάζεται και κάποιον για να του πει που να κατέβει».

Το Φόρουμ άρχισε με μια μεγάλη διαδήλωση 100.000 το απόγευμα της Τρίτης. Το κλίμα ήταν ακόμα πιο αγωνιστικό σε μια διαδήλωση 3000 περίπου ανθρώπων την Παρασκευή το πρωί που ζητούσαν την ενότητα των αγώνων στην Βενεζουέλα. Ακτήμονες αγρότες ύψωσαν σπαθιά στην διαδήλωση. Κάποιοι από αυτούς είχαν συλληφθεί, χτυπηθεί και σταλεί στα δικαστήρια από την Εθνοφρουρά για την κατάληψη αχρησιμοποίητων χωραφιών που ανήκαν σε μεγάλους γαιοκτήμονες. Ζητούσαν από τον Τσάβες να ακυρώσει την κατάσταση έκτακτης ανάγκης που είχε επιβάλλει ο τοπικός, δεξιός κυβερνήτης στην περιοχή του Γιουρακόϊ για να σταματήσει αυτές τις καταλήψεις.

Νέοι από τα μπάριος έγραφαν συνθήματα στα τζάμια των τραπεζών και των ΜακΝτόναλντ ενώ μια ομάδα φεμινιστριών από το «Μπολιβαριανό Πανεπιστήμιο» φώναζαν «άντρες και γυναίκες μαζί, για να χτίσουμε την λαϊκή εξουσία», και «δεν μπορεί να γίνει σοσιαλιστική επανάσταση χωρίς επανάσταση των γυναικών».

Ολοι αποδέχονταν τον γενικό ενθουσιασμό για τον Τσάβες και τις μεταρρυθμίσεις του.
Το ΠΚΦ δεσμεύτηκε να υποστηρίξει μια σειρά από κινητοποιήσεις, αλλά πρώτα και κύρια την παγκόσμια μέρα δράσης ενάντια στον πόλεμο και την κατοχή στις 18 Μάρτη.

Οι υπουργοί της κυβέρνησης ομολογούν δημόσια ότι η Βενεζουέλα χρωστάει πολλά στην ιρακινή αντίσταση που εμποδίζει τον Μπους να επέμβει άμεσα ενάντια στον Τσάβες.

Χρειάζεται να συνεχίσουμε τον διάλογο με τους συντρόφους μας στην Λατινική Αμερική. Αλλά στις 18 Μάρτη χρειάζεται να βαδίσουμε όλοι μαζί και να βαθύνουμε τους δεσμούς μας ανάμεσα στους κοινούς μας αγώνες ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό και τον πόλεμο.

Κρις Μπάμπερι, Sosialist Worker


Πρωταγωνιστές οι φτωχοί της Βενεζουέλας

Χιλιάδες ακτιβιστές στριμώχτηκαν το βράδυ της Παρασκευής στο «Polyedro», ένα από τα μεγάλα στάδια του Καράκας, για να παρακολουθήσουν την ομιλία του Ούγκο Τσάβες, να τραγουδήσουν μαζί του την «Διεθνή» και να φωνάξουν συνθήματα ενάντια στον Μπους –τον «Mister Danger», τον «Κύριο Κίνδυνο», όπως τον αποκάλεσε ο Τσάβες- τους πολέμους του και τον ιμπεριαλισμό. Ηταν μια συγκέντρωση γεμάτη ένταση και πάθος.

Ο Τσάβες κάλεσε την Λατινική Αμερική, την Αφρική και την Ασία «σε μια νέα αντεπίθεση ενάντια στους ιμπεριαλιστές του πλανήτη». «Ενας κόσμος διαφορετικός, ένας κόσμος καλύτερος, ένας κόσμος ειρήνης και δικαιοσύνης, είναι όχι μόνο απλά εφικτός αλλά και αναγκαίος, σήμερα, εδώ και τώρα, όχι αύριο».

Ο Τσάβες, από το 1998 που εκλέχτηκε στην προεδρία της Βενεζουέλας, βρίσκεται συνεχώς στο στόχαστρο του Μπους και των συμμάχων του. Μέσα στα 7 χρόνια που βρίσκεται στην εξουσία, οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ και της ΕΕ έχουν υποστηρίξει κάθε προσπάθεια της άρχουσας τάξης και του παλιού κατεστημένου της Βενεζουέλας να τον ανατρέψουν. Τον Απρίλη του 2002, έτρεξαν με ενθουσιασμό να δώσουν τα συγχαρητήριά τους στην «νέα κυβέρνηση» του Πέδρο Καρμόνα, του προέδρου του ΣΕΒ της Βενεζουέλας, που είχε με ένα στρατιωτικό πραξικόπημα «εγκατασταθεί» μόλις στο προεδρικό μέγαρο.

Αλλά δεν πρόλαβαν να χαρούν την νίκη τους. Μόλις μαθεύτηκαν τα νέα εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες, φτωχοί από τα «μπάριος» -τις παραγκογειτονιές του Καράκας- αγρότες από τα γύρω χωριά περικύκλωσαν, με μια τεράστια, αυθόρμητη και οργισμένη διαδήλωση το προεδρικό μέγαρο. Τα κανάλια της τηλεόρασης κατέγραψαν την φοβερή σκηνή: στην αρχή τα χαμογελαστά πρόσωπα των «υπουργών» του Καρμόνα να δίνουν συνεντεύξεις και να περιγράφουν στους δημοσιογράφους τα σχεδιά τους για την «αναγέννηση της χώρας». Και ύστερα, ξαφνικά ο φακός γυρίζει στο παράθυρο και καταγράφει το φοβερό πλήθος που έχει αρχίσει να συγκεντρώνεται. Ενα εικοσιτετράωρο αργότερα ο Τσάβες βρισκόταν ξανά πίσω στην προεδρία.

Η Βενεζουέλα είναι μια χώρα με τεράστιες αντιθέσεις. Στις φτωχογειτονιές του Καράκας εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι ζούνε σε απερίγραπτες συνθήκες. Η ανεργία, η πείνα, οι αρρώστιες, ο αναλφαβητισμός –και φυσικά η εγκληματικότητα και η πορνεία- κάνουν θραύση. Και στα χωριά και τις άλλες μεγάλες επαρχιακές πόλεις η κατάσταση είναι ακόμα χειρότερη.

Ταυτόχρονα, όμως, η Βενεζουέλα είναι μια πολύ πλούσια χώρα: το υπέδαφός της κρύβει τεράστια αποθέματα πετρελαίου και φυσικού αερίου.
Αλλά, όπως συμβαίνει με όλες τις χώρες του πλανήτη που κατέχουν πετρέλαιο, η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού δεν έχει κερδίσει ούτε
μια δεκάρα από τον «μαύρο χρυσό»: το πετρέλαιο δεν είναι παρά μια πηγή προκλητικού πλούτου και διαφθοράς για την μικρή ελίτ των ισχυρών που ελέγχουνε την χώρα. Οι πλούσιες, ανατολικές συνοικίες του Καράκας, η Αλταμίρα και η Λας Μερσέδες, θυμίζουν το Παλιό Ψυχικό και το Κολωνάκι –μεγάλοι και καθαροί δρόμοι, καταπράσινα πάρκα, ακριβά καταστήματα και πολυτελείς βίλες με γκαράζ, φύλακες και κήπους.

Το 1989 η κυβέρνηση του Κάρλος Πέρες αποφάσισε να επιβάλλει σε αυτόν ακριβώς τον πληθυσμό ένα πρόγραμμα «οικονομικής σταθεροποίησης» -ένα νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων και περικοπών. Το πρώτο μέτρο αυτού του νέου προγράμματος ήταν μια μεγάλη ανατίμηση της τιμής του πετρελαίου που μεταφράστηκε αυτόματα σε μια ραγδαία αύξηση των τιμών όλων των βασικών αγαθών. Το αποτέλεσμα ήταν το «Καρακάσο» -μια τρομαχτική εξέγερση των φτωχών του Καράκας που απλώθηκε μέσα σε λίγες ώρες σε ολόκληρη τη χώρα.


Η UNT, η νέα ανεξάρτητη εργατική συνομοσπονδία της Βενεζουέλας περιγράφει με αυτά τα λόγια το τι έγινε: «Χιλιάδες καταστήματα λεηλατήθηκαν, υποκαστήματα τραπεζών πυρπολήθηκαν, τα υπουργεία, τα γραφεία των πολιτικών κομμάτων, της CTV (της κυβερνητικής εργατικής ένωσης) και της FEDECAMARAS (του ΣΕΒ) πολιορκήθηκαν και πετροβολήθηκαν από τον κόσμο». Ο Πέρες κατάφερε να καταστείλει την ανταρσία μόνο χάρη στην βοήθεια του στρατού: «Για πάνω από ένα μήνα, οι λαϊκές συνοικίες σαρώνονταν από τα πυρά των πολυβόλων, επιβλήθηκε κατ’ οίκον περιορισμός και αναστολή των συνταγματικών ελευθεριών. Ο τελικός απολογισμός ήταν πάνω από 3000 νεκροί και εκατοντάδες αγνοούμενοι. Οι ηγέτες της εξέγερσης –συνδικαλιστές και φοιτητές- κλείστηκαν στις φυλακές».

Ο Τσάβες εμφανίστηκε το 1992 στο προσκήνιο όταν, μαζί με μια ομάδα κατώτερων αξιωματικών, προσπάθησε να ανατρέψει την κυβέρνηση του Πέρες. Η απόπειρα απέτυχε και ο Τσάβες κατέληξε στην φυλακή. Από το κελί του ο Τσάβες άρχισε να καταγγέλει την κυβέρνηση των πλουσίων που για χάρη του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και των ιμπεριαλιστών είχαν βυθίσει τον λαό της Βενεζουέλας στο αίμα. Στις εκλογές του 1998 το κόμμα του, το MVR, σάρρωσε.

Ο Τσάβες προσπάθησε –και προσπαθεί- να τηρήσει τις υποσχέσεις του απέναντι στους φτωχούς. Αξιοποίησε ένα μεγάλο κομμάτι από τα έσοδα από το πετρέλαιο –που χάρη στην αύξηση των τιμών διεθνώς έχουν τιναχτεί στα ύψη- για να χρηματοδοτήσει ένα φιλόδοξο πρόγραμμα «φιλολαϊκών» μεταρρυθμίσεων. Οι «misiones» (αποστολές) για την παιδεία, την υγεία, την στέγαση, την ανεργία κλπ έχουν άμεση επίδραση στην καθημερινή ζωή των φτωχών. Η τρομοκρατία του στρατού και της αστυνομίας έχει εξαφανιστεί.
Ταυτόχρονα, όμως, ο Τσάβες έχει προσπαθήσει να αποφύγει την σύγκρουση με το παλιό κατεστημένο –την πλούσια, διεφθαρμένη άρχουσα τάξη της Βενεζουέλας και τους φίλους της στο εσωτερικό και το εξωτερικό. Οι πολυεθνικές, από την Shell και την Chevron μέχρι την Coca Cola και την Nestle, συνεχίζουν να λεηλατούν τον πλούτο και τις αγορές της χώρας. Και η ψαλίδα ανάμεσα στην Altamira και τα Barios εξακολουθεί να είναι προκλητικά ορατή «δια γυμνού οφθαλμού».

Αυτή η ισοροπία ανάμεσα στο «παλιό», την άρχουσα τάξη και την διεφθαρμένη γραφειοκρατία που την περιβάλλει, και το «νέο», τις οργανώσεις των εργατών, των αγροτών, των ακτημόνων, των φτωχών από τα μπάριος, δεν μπορεί να κρατήσει για πάντα. Η πλάστιγγα θα γύρει αναγκαστικά είτε προς την μια μεριά είτε προς την άλλη.

Το πραξικόπημα του Καρμόνα δεν ήταν ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία απόπειρα του παλιού κατεστημένου για την ανατροπή του Τσάβες. Λίγους μήνες πριν η δεξιά αντιπολίτευση είχε κηρύξει λοκ-αουτ στις πετρελαιοπηγές. Πέρσι προσπάθησε να διώξει τον Τσάβες με δημοψήφισμα. Ολες οι απόπειρες, όμως, απέτυχαν χάρη στην μαζική κινητοποίηση του κόσμου.
Για να υπερασπίσουν και να κατοχυρώσουν τις κατακτήσεις τους όλοι αυτοί οι άνθρωποι –οι εργάτες, οι φτωχοί των μπάριος, οι αγρότες- έχουν μόνο έναν δρόμο: την επανάσταση. Καθόλου παράξενο, η επανάσταση ήταν το κέντρο του Παγκόσμιου Κοινωνικού Φόρουμ του Καράκας.

Σωτήρης Κοντογιάννης

…Και της Βολιβίας

«Δεν ανήκουμε στον Έβο. Ο Έβο ανήκει σε εμάς». Η εικόνα αυτή ήταν καθολική στη μεγάλη συζήτηση που έγινε την Τετάρτη, δεύτερη μέρα του Παγκόσμιου Κοινωνικού Φόρουμ, με θέμα τη νίκη του Έβο Μοράλες στη Βολιβία. Πάνω από 500 άτομα είχαν συγκεντρωθεί για να ακούσουν τους πρωταγωνιστές των μεγάλων κινητοποιήσεων – ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του νερού, ενάντια στην αρπαγή του φυσικού αερίου από τις πολυεθνικές, ενάντια στα προκλητικά προνόμια των γαιοκτημόνων και των διεφθαρμένων κυβερνήσεών τους.
«Ο Έβο κατέκτησε την κρατική εξουσία», ανέφερε στην εισήγησή του ένας εργάτης από το συνδικάτο CONAE, «το παράδοξο όμως είναι ότι η νίκη του αυτή στηρίχτηκε στους αγώνες ενάντια στο κράτος, ενός κράτους που αντιπροσώπευε το απόγειο του νεοφιλελευθερισμού».
Οι εργάτες, οι αγρότες, οι φτωχοί πανηγύρισαν τη νίκη του Μοράλες στις εκλογές, αλλά ξέρουν πολύ καλά ότι η νίκη οφείλεται στις δικές τους κινητοποιήσεις, στη δική τους δύναμη.
«Ο Έβο μπορεί να κάνει λάθος, όμως ο λαός της Βολιβίας δε θα κάνει λάθος», έλεγε ένας συνδικαλιστής από το συνδικάτο CUT. «Δεν πιστέυω ότι ο Έβο θα μας προδώσει, αν όμως το κάνει, θα μας βρει μπροστά του”.



Για τους χιλιάδες ακτιβιστές που είχαμε την τύχη να συμμετέχουμε στο «6ο Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ των Αμερικών», το οποίο έκλεισε την Κυριακή την αυλαία του στο Καράκας, το ζήτημα που είχαν θέσει οι προηγούμενες διοργανώσεις «Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός», απαντήθηκε και προχώρησε ένα βήμα πιο πέρα: «Ναι, είναι εφικτός και είναι ο σοσιαλισμός στον 21ο αιώνα». Ποιός σοσιαλισμός; Πώς φτάνουμε εκεί; Με ποιόν τρόπο θα τον οργανώσουμε; Πώς θα νικήσουμε αυτή τη φορά; Ήταν μόνο μερικά από τα επι μέρους ερωτήματα που συζητήθηκαν.

Το σύνθημα δόθηκε από την Τρίτη το απόγευμα, όταν η τελετή έναρξης μετατράπηκε σε διαδήλωση δεκάδων χιλιάδων που βάδισαν χιλιόμετρα μέσα στην πόλη. Τον κόσμο υποδέχθηκε μεταξύ άλλων η Σίντυ Σίχαν, η μητέρα του στρατιώτη Κέισι Σίχαν που σκοτώθηκε στο Ιράκ.
Όλες τις επόμενες μέρες το στίγμα του φόρουμ υπήρχε παντού. Δεν πρόκειται μόνο για τις 2300 δραστηριότητες, τα 500 πολιτιστικά γεγονότα, τις 10.000 διαφορετικές οργανώσεις που έλαβαν μέρος, αλλά για την αίσθηση της συλλογικότητας και της αισιοδοξίας, για την αυτοπεποίθηση ότι «ναι, είμαστε εδώ και μπορούμε να νικήσουμε». Αυτός ο αέρας που κυρίως προερχόταν από τον κόσμο της Βενεζουέλας και την τεράστια ριζοσπαστικοποίηση στη χώρα αυτή μεταδόθηκε σε όλους και όλες: Στις μαζικές αντιπροσωπείες από τη Βραζιλία, την Κολομβία, το Εκουαδόρ και στις μικρότερες από τη Βόρεια Αμερική και Ευρώπη.

Αν και χρησιμοποιήθηκαν εννιά συνολικά διαφορετικοί χώροι για να στεγαστούν τα γεγονότα, δεν είχες την αίσθηση του κατακερματισμού, απλά γιατί το φόρουμ ουσιαστικά αγκάλιασε όλη την πόλη. Παντού στους σταθμούς μετρό έβλεπες κόσμο με κρεμασμένη στο λαιμό την κάρτα του φόρουμ, παντού τα τραπεζάκια, τα πηγαδάκια και η πολιτική συζήτηση ήταν παρόντα. Από το κέντρο της πόλης στο Μπέγιας Άρτες, το Πάρκ Σεντράλ και το Ξενοδοχείο Καράκας Χίλτον μέχρι το στρατιωτικό αεροδρόμιο «Λα Καρλότα» και τη σχολή δοκίμων, που μεταξύ άλλων είχαν επιταχθεί για τις ανάγκες της διοργάνωσης.

Ο κόσμος αγκάλιασε και πλαισίωσε τις εκδηλώσεις, από τις πιο μεγάλες, αυτές που οργανώθηκαν με ευθύνη του φόρουμ, μέχρι τα πιο μικρά εργαστήρια. Αλλά δεν ήταν μόνο η μαζικότητα και ο ενθουσιασμός, αίσθηση έκανε η ανάμειξη στοιχείων και προσώπων με διαφορετικές καταβολές. Στις μεγάλες συζητήσεις έβλεπες εκατοντάδες να παρακολουθούν στο ίδιο τραπέζι τη Ντανιέλ Μιτεράν με τον Όσκαρ Ολιβέρα, το συνδικαλιστή από την Κοτσαμπάμπα της Βολιβίας, ή ακαδημαϊκούς από τον Καναδά μαζί με ακτιβιστές από το MST, το κίνημα των ακτημόνων της Βραζιλίας, μεγάλες προσωπικότητες σαν τον Σαμίρ Αμίν, τον Γουόλντεν Μπέλο κλπ. μαζί με τους ακτιβιστές. Όλοι ήταν εκεί, και όλοι συμμετείχαν ισότιμα. Εργάτες, αγρότες, φτωχολογιά από τα «μπάριος», τις παραγκουπόλεις γύρω από το Καράκας, γυναικείες οργανώσεις, οργανώσεις ομοφυλόφιλων, ένα ολόκληρο κάμπινγκ νεολαίας.

Όλα αυτά δεν είναι μόνο όμορφες εικόνες, αλλά και χρήσιμα κρατούμενα: Το παγκόσμιο αντικαπιταλιστικό κίνημα είναι εδώ, είναι ζωντανό, δυνατό και έτοιμο για τις επόμενες μάχες.

Δήμητρα Κυρίλου